Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.2017, Page 38

Hallgrímur kippti korktöppunum úr
byrðingnum.
En nú fór veður versnandi. Hvass
norðvestan vindur blés upp stórar öldur
og breytti snjókomunni í stórhríð. Að
lokum gafst Hallgrímur skipstjóri upp.
Hann hafði stefnt fyrir Snæfellsnesið en
varð að játa sig sigraðan af veðurofsan-
um og sneri skipinu við. Þannig stóð á
því að Leo renndi um kvöldið aftur inn á
Reykjavíkurhöfn.
Þetta voru Geir engin gleðitíðindi og
tveimur dögum síðar, þegar Leo var enn
úti á Reykjavíkurhöfn, kom hann að máli
við Hallgrím. Nú verðum við að losa
okkur við skipið, sagði hann. Ég býst
við því núna á hverjum degi að skuld-
heimtumenn gangi að mér. Ef þú nú
drífur í þessu Hallgrímur skaltu fá 1000
krónur til viðbótar við þær 3000 sem ég
var búinn að lofa þér áður, sagði Geir og
var býsna örvæntingarfullur.
Þetta gerist um leið og veðrið lægir
eitthvað, svaraði Hallgrímur.
Svo var ákveðið að leggja í hann aftur
á þriðjudaginn. Förum klukkan fjögur í
eftirmiðdaginn, fékk Geir að vita. En nú
varð Hallgrími skipstjóra á í messunni.
Um morguninn sama dag og siglingin
átti að hefjast öðru sinni ljóstraði Hall-
grímur leyndarmálinu upp við vélstjór-
ann. Sá tilkynnti Sjóvátryggingafélaginu
hvað til stæði og var lögreglan sam-
stundis kölluð til. Við rannsókn kom
strax í ljós hvers kyns var. Þremenning-
arnir þrættu ekki fyrir sekt sína og
voru í janúar 1921 dæmdir í Hæstarétti
Íslands í betrunarhúsvinnu – Hallgrímur
í þrjú ár, Geir í tvö og hálft og Elías í
tvö.
„Svo fræg fleyta“
Leo-málið svokallaða varð afar umtalað
um allt land. Blaðamenn fluttu af því
fréttir og í málflutningi fyrir Hæstarétti
var barist um áhorfendabekkina – sem
að vísu rúmuðu ekki nema um það bil
20 manns. En fólk tróðst að og var þess
getið í Vísi að vegna „hávaða varð að
loka dómsalnum öðru hvoru.“
Það var því engin tilviljum að þegar
Vilhjálmur Árnason, á Hánefsstöðum við
Seyðisfjörð, keypti bátinn í mars 1923
sagði Austanfari tíðindin með svofelldum
orðum: „Þá hefur og Vilhjálmur útvegs-
bóndi á Hánefsstöðum keypt stórt skip
suður í Reykjavík, er „Leó“ heitir, og
munu menn kannast við svo fræga
fleytu.“
Í seinni hluta greinarinnar segir frá
örlögum Leo sem urðu á endanum í
svipuðum dúr og þremenningarnir
höfðu séð fyrir sér, þó að mikið breyttum
aðdraganda.
Sakborningarnir þrír bjuggu allir í Reykjavík. Reykjavíkurtjörn árið 1934. Mynd: Jón G. Guðmann
38 – Sjómannablaðið Víkingur