Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.2017, Qupperneq 60

60 – Sjómannablaðið Víkingur
Nýverið kom út hjá Bókaútgáfunni Hólum
bókin Híf opp! og inniheldur hún gamansögur
af íslenskum sjómönnum. Höfundur bókar-
innar er Guðjón Ingi Eiríksson og hefur hann
leitað efnis víða. Þarna koma meðal annars
við sögu Eiríkur Kristófersson, Magni Krist-
jánsson, Jón Berg Halldórsson, feðgarnir Odd-
geir og Addi á Grenivík, Ragnar Ingi Aðal-
steinsson, Lási kokkur, Einar í Betel, Binni í
Gröf, Snæbjörn Stefánsson, Fúsi Axels, Ingvi
Mór, Slabbi djó, Doddi hestur og Gunnar
Trausti Guðbjörnsson. Eru þá sárafáir upp
taldir. Hér á eftir koma nokkrar sögur úr bók-
inni:
Þeir Einar í Betel og Óskar Magnús, bróðir
hans, gerðu út Gæfuna VE og var sá
fyrrnefndi vélstjóri, en hinn skipstjóri.
Eitt sinn voru þeir bræður á bátnum aust-
ur við Hjörleifshöfða. Þriðji maðurinn um
borð var Georg Stanley Aðalsteinsson, lunk-
inn náungi sem sagður var eiga auðvelt með
að leysa hin margvíslegustu vandamál, ef ekki
á borði þá að minnsta kosti í orði.
Skyndilega sjá þeir skipsfélagar að varð-
skipið Albert kemur öslandi í áttina að þeim.
Gæfumenn voru að veiðum innan land-
helginnar og því voru góð ráð dýr.
„Tala þú við þá,“ sagði Einar við Stanley.
„Nei“, svaraði Stanley.
„Stanley minn, tala þú við þá,“ hélt Einar
áfram í sínum blíðasta rómi.
„Nei, kemur ekki til greina,“ svaraði
Stanley eldsnöggt, „þetta er ykkar mál, þið
eruð eigendur bátsins, skipstjóri og vélstjóri,
en af hverju segið þið bara ekki að þetta séu
algjör mistök, bátinn hafi rekið óvart inn fyrir
og þið biðjist fyrirgefningar á því.“
„Stanley, Stanley, minn,“ svaraði Einar að
bragði, „þetta er góð hugmynd, en það er
betra að þú talir við þá, þú ert vanari að
skrökva.“
Guðbjörn Haraldsson segir svo frá fyrsta túrn-
um sínum á Hafliða SI-2 árið 1963:
Í fyrsta túrnum mínum vorum við nokkrir
guttar, þetta 14 til 15 ára, að fara í fyrsta sinn
á sjó. Þetta voru meðal annarra Júlli litli og
Beggi Árna, Óli Jó heitinn, Stjáni Holla og
fleiri.
Þegar við vorum að leggja frá kallaði
Maggi Guðjóns frá bryggjunni og spurði
hvort að eitthvað hefði nú ekki gleymst.
„Hvað áttu við?“ var kallað á móti.
„Nei,“ sagði Maggi, „mér fannst bara vanta
sandkassann og rólurnar.“
Í gamla daga tíðkaðist það að krakkar gengju í
hús á Sauðárkróki og seldu Sjómannadagsblað-
ið á sjómannadaginn. Þeirra á meðal var Hjalti
Jósefs. Hann bankaði meðal annars upp á hjá
Sveini blinda Ingimundarsyni í Græna húsinu
og bar upp erindið, kurteisin uppmáluð.
„Ég get nú ekki lesið þetta,“ sagði Sveinn.
Hjalti gaf sig ekki og kom með krók á
móti bragði að hann hélt:
„En þú getur þá alltaf skoðað myndirnar.“
Halldór Einarsson, kallaður Dóri á Bjargi eftir
að hann flutti frá Mjóafirði til Neskaupstaðar
sagði vel frá og voru frásagnir hans svo
myndrænar að unun var af.
Um veðrið hafði Dóri þetta eitt sinn að
segja:
„Og veðrið maður það var alveg svakalega
óskaplegt. Ég get sagt þér það vinur að hann
var svo hvass að skaflajárnaður köttur hefði
ekki getað staðið á órökuðu gæruskinni.“
Eiginkonur skipverjanna á Ísleifi VE-63 fengu
einhverju sinni kveðju frá þeim í óskalaga-
þætti sjómanna í Ríkisútvarpinu. Þeir höfðu
þá verið lengi að veiðum í Norðursjónum og
völdu með Bítlalagið „Help“.
Viku síðar fengu þeir kveðju frá eiginkon-
um sínum í sama þætti með laginu ... „Help
Yourself“.
Vöttur gamli var í eigu Fáskrúðsfirðinga, en
lengi var hann þó gerður út frá Eskifirði. Á
þeim tíma var „maður að sunnan“, sem kall-
aður var Jói fíni, framkvæmdastjóri útgerðar-
innar. Hann hafði lítið vit á sjávarútvegi og
komu menn iðulega að tómum kofanum hjá
honum þegar mál tengd sjómennsku bar á
góma.
Eitt sinn slitnaði trollið aftan úr Vetti.
Steinn Jónsson skipstjóri hringdi í land og
sagði Jóa fína tíðindin. Framkvæmdastjórann
setti hljóðan um stund, en síðan kom:
„Fór pokinn líka?“
Það var í Lónsbugtinni fyrir mörgum áratug-
um síðan. Minni skipin máttu veiða nær landi
en þau stærri og mörg voru um hituna.
Á þessum tíma þurftu sum skip að taka
svokallaðar saltfiskprufur. Þá voru flattir
nokkrir þorskar úr hverju holli og kannað
hvort að mikið eða lítið væri um orma í þeim.
Auðunn Auðunsson var þarna með
Hólmatind frá Eskifirði og Ragnar Franzson
með Þorkel Mána úr Reykjavík. Þessir togarar
tilheyrðu stærri skipunum á þessum slóðum
og fiskuðu vel.
Svo gerðist það eitt sinn að Ragnari þótti
Auðunn vera kominn býsna nálægt landi –
meira en hann mátti. Gat hann ekki orða
bundist á þessu athæfi kollega síns og sagði
kíminn við fyrsta stýrimann sinn:
„Það verða ekki ormar í prufunum hjá
Auðunni. Það verða ánamaðkar.“
Þegar Júlíus Júliníusson var skipstjóri á Lagar-
fossi, sat hann einhverju sinni til borðs á
fyrsta farrými og gerðust þá nokkrar fiskiflug-
ur, er sveimuðu um borðsalinn, nærgöngular
við hann. Kallaði þá Júlíus í þjóninn og
spurði með þjósti:
„Hvernig var það, maður! Sagði ég yður
ekki í gær að reka út flugurnar?“
„Jú, skipstjóri og ég gerði það,“ svaraði
þjóninn auðsveipur.
En Júlíusi ofbauð blygðunarleysi þjónsins
og mælti:
„Ó, Jesús minn, góður guð! Hvaða þvaður
holabok.is / holar@holabok.is
HÍF OPP!
- Gamansögur af
íslenskum sjómönnum
Hér er veitt innan landhelgi og
ekki töluð nein tæpitunda. Menn
eru ýmist bláedrú, blindfullir, vel
rakir eða skelþunnir en umfram
allt bráðskemmtilegir.
Þessa bók verður þú að lesa!