Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.2017, Blaðsíða 27

Sjómannablaðið Víkingur – 27
vestur-bænum, Ástrós, og húsbóndinn á
autur-bænum, Guðni, voru bæði systr-
ungar við móður mína og fóstra.
Á Berserkseyri var mjög vel tekið á
móti okkur og fólk kátt og kunni að
meta smá glaðning úr pela. Við gistum á
vestur-bænum hjá Ástrósu og Bjarna og
daginn eftir ferjaði Bjarni okkur yfir
Hvammsfjörðinn yfir í Seljaoddann og
þá vorum við komnir í Helgafellssveit.
Við gengum fram hjá Seljum án við-
komu.
Þegar við komum fram hjá eyðibýlinu
Kothrauni rifjaðist upp það sem gerðist
þegar ég var 15 ára á Bjarnarhóli. Ég var
sendur einhverra erinda út fyrir fjall og
á heimleiðinni kom ég við á Seljum. Þar
var tvíbýli, á öðrum helmingnum bjuggu
Guðmundur og Petrína ásamt börnum
en á hinum gömul kona, Guðrún að
nafni með tveim miðaldra dætrum sínum
og uppeldisdóttur sem var einu ári eldri
en ég.
Þegar ég kom að Seljum kallar Guð-
rún gamla á mig og segir: Það er gott þú
komst væni minn, ég ætla að biðja þig
að teyma hana Ljómalind inn í Bjarnar-
höfn. Hún Villa rekur á eftir henni. Hún
Ljómalind þarf að hitta bola.
Ég sagði það sjálfsagt. Nú er Ljóma-
lind mýld og við Villa stigum á bak hest-
unum. Þegar við komum að eyðibýlinu
Kothrauni, sem er miðja vegu milli Selja
og Bjarnarhafnar, þótti okkur tímabært
að á. Við fórum af baki og lögðumst í
gasið, en þarna er mikil veðursæld ber-
serkjahraunið svart og úfið að sunnan-
verðu og Bjarnarhafnarfjallið að norðan-
verðu. Það var blanka logn og ilmur úr
grasi og fuglasöngur. Við svoleiðis skil-
yrði er auðvelt að gleyma sér sem var
einmitt það sem kom fyrir okkur. Við
veltumst um í ilmandi grasinu og kitl-
uðum hvort annað með puntstráum.
Þegar ég stend upp og lít í kring um
mig sé ég klárana á beit skammt frá en
Ljómalind var horfin. Bölvuð beljan
hafði tekið strikið til baka. Við Villa fór-
um á bak klárunum og riðum á harða-
stökki til baka og náðum Ljómalind
þegar hún var komin í traðirnar á Selj-
um. Mæðgurnar stóðu úti og voru óræð-
ar á svipinn. Nú var Ljómalind snúið við
og ekki stoppað fyrr en á hlaðinu á
Bjarnarhöfn. Þegar hún hafði hitt bol-
ann var múllinn tekinn af henni og
henni sleppt.
Hún ratar heim, sagði Villa, sem vildi
stoppa hjá unga fólkinu á Bjarnarhöfn.
Vantaði tippið!
Við Mummi gengum hjá eyðibýlinu Kot-
hrauni. Þegar við komum í Bjarnarhöfn
var tekið mjög vel á móti okkur af Ás-
þóru og Bæring en Bæringur var systr-
ungur við fóstra minn og móður mína.
Bæring var dagfarslega mjög þungur á
brá en við fyrsta snafsinn ljómaði hann
allur í framan og varð hrókur alls fagn-
aðar.
Við stoppuðum tvo daga í Bjarnar-
höfn. Síðan reiddi Bæring okkur inn að
Gríshóli, þar kvöddum við hann með
síðasta brennivínspelanum og fengum
Illuga á Gríshóli til þess að skjóta okkur
á bíl í Hólminn.
Ég ætla að segja frá því þegar ég var í
sveit á Gríshóli sumarið 1931, þá á sjötta
ári. Mér er minnisstæð fyrsta nóttin. Ég
var látinn sofa hjá Illuga sem þá var á
þrítugsaldri. Hann setti mig upp fyrir sig
í rúminu og fór fljótt að hrjóta og ég
fékk enga sæng og svo var vond lykt af
honum.
Um morguninn sagði ég Sigríði hús-
freyju að ég vildi ekki sofa hjá Illuga.
Þá var ég settur í rúm með telpu 8 eða 9
ára gamalli sem svaf í herbergi hjón-
anna. Mig minnir að hún héti Helga, en
mamma hennar hét Lóa og hún var
skipsþerna. Helga bað fyrir mömmu
sinni á hverju kvöldi.
Þarna á Gríshóli sá ég fyrst nakinn
kvenmann. Ég var sendur með kaffi og
brauð til kaupakonu sem var að raka á
engi neðan við túnið. Það var logn og
glaða sólskin. Þegar hún var búin að
drekka kaffið fór hún úr öllum fötunum
og lagðist í ljána til að sóla sig. Mér var