Leikhúsmál - 01.06.1950, Blaðsíða 3

r n
Eigandi
og ritstjóri:
Haraldur Björnsson j
[EiK.HDSmflL
r n
Agreiðsla:
Þjóðleikhúsinu
Sími 6974
______________________/
TÍMARIT FYRIR LEIKLIST — KVIKMYNDIR — ÚTVARPSLEIKI — 9. árg. nr. 3—4
Har. Björnsson:
VÍGSLA ÞJÓÐLEIKHÍISSINS
r " ;---------------------------------------------"—
A sumardaginn fyrsta, pann 20. apríl 1950, var Þjóðleik-
húsiÓ vígt, með miklum og eftirminnilegum glœsihrag. —
Opnun þessarar stofnunar markar mikilsverÓ óg þýðingar-
mikil tímamót í menningarsögu Islendinga.
Vígslu Þjóðleikhússins á sumardaginn
fyrsta, var beðið með mikilli eftirvæntingu
af öllum landslýð. Þá var langþráðu takmarki
náð, sem gladdi alþjóð. Takmarki, sem gefur
ástæðu til hinna djörfustu vona um menn-
ingarhlutverk leikhússins á komandi árum.
Fæstir af þeim, sem óskuðu þess, gátu verið
viðstaddir athöfnina. Leikhúsið rúmar 660
manns í sæti. Og þó að vígsluhátíðinni væri
útvarpað, munu hlustendur þó ekki hafa
getað notið nema lítils af því, sem fram fór
við þessa hátíðlegu athöfn.
Fáir gestanna munu hafa komið áður í
Þjóðleikhúsið, og allir undruðust glæsibrag
og virðuleik þessara nýju húsakynna leik-
listarinnar, sem svo lengi hefur beðið eftir
samastað, sem væri henni samboðinn.
Kl. 7,15 var hið fagra en látlausa áhorf-
endasvið alskipað prúðbúnu fólki. Reykvík-
ingar, og gestir víðsvegar að, tjölduðu því
sem til var, þetta merkilega kvöld. Nokkrar
konur höfðu skrýðzt íslenzka faldbúningn-
um, sem er sjaldséður nú orðið, þær glóðu
hreint og beint í silfri og gulli, og juku á
þann hátíðarbrag, sem var yfir óhorfendun-
um.
Forsetafrúin gekk í stúku forsetans. I fylgd
með henni voru forsætisráðherrahjónin.
Loftið var þrungið af hátíðlegri alvöru og
eftirvæntingu þessa sögulega atburðar.
Vígsluhátíðin hófst. Nýja sinfóníuhljóm-
sveitin lék þjóðsönginn. Páll ísólfsson stjórn-
aði. Vilhjálmur Þ. Gíslason, formaður leik-
húsráðs, gekk því næst upp á leiksviðið
framan við tjaldið. Hann ávarpaði forseta-
frúna og ríkisstjórnina; og bauð gestina vel-
komna. Hann kvað þetta fagra musteri eiga
að vera vígi til varðveizlu og eflingar þjóð-
legra verðmæta lífs og listar. Hann talaði
um þær hugsjónir, sem bundnar væru við
þjóðleikhúsið íslenzkri menningu til gagns
og landsfólkinu til gleði. Hann kvað það
verkefni Þjóðleikhússins „að þjóna listinni
og styrkja hana, að standa vörð um rétt
hennar og um frelsi listamannsins og um
vægðarlausar kröfur til einlægni og vand-
virkni. Öll list er höfðingleg í uppruna sín--
um og anda, en tilgangur hennar er þjón-
usta við lífið og hún á að riá til allra.“