Rökkur - 01.04.1949, Qupperneq 39

R O K K U R
39
vanalegt sé um að vera á her-
skipinu. Hann getur enn
komið þeim að óvörum. Og
hann ákveður að fram-
kvæma lilutverk sitt einn. En
þefta er hægra sagt en gert.
Það er miklum erfiðleikum
bundið að losa um sprengi-
efnahylkið, dragnast með
það kippkorn eftir sjávar-
botninum og koma því fyrir.
De la Penne er orðinn þung-
ur á sér vegna þess að sjór
er kominn inn í kafarabún-
inginn, og það sem verst er:
Móða liefir sezt á gleraugun.
Hann reynir að þurrka af
þeim, en vatnið streymir að
og liann verður skelfdur i
svip, en tekur á öllu sínu sál-
arþreki og hrekur burt geig-
inn. Aðeins eitt ráð kemur til
greina: Slokra i sig sjóinn
sem kominn er i liettuna, og
það gerir hann, og' eftir það
ætlar þorstinn hann „lifandi
að drepa“.
Sprengjunni
komið fyrir.
Fjörutiu mínútur eru liðn-
ar frá því er hann fór að
reyna að koma sprengju-
efninu að orustuskipinu, og
það eitt hversu nálægt liann
er markinu gefur honum
styrk til að þrauka. Allt í einu
rekur liann hausinn i skips-
skrokkinn, nokkrum fetum
fyrir ofan sjávarbotn. Þetta
er upplífgandi fyrir hann, og
liann gerir sér nú grein fyrir
hvar vera muni miðbik skips-
ins um það bil, og er hann
svo er komið er það aðeins
fárra minútna verk að
koma fyrir sprengiefninu, og
tækinu, sem kveikir í því á
ákveðinni stundu. Og nú, í
seinasta sinn, skýtur hann sér
upp á vfirborðið með hend-
urnar þétt að hliðunum, og
lireyfir fæturna sem liínn
þaulreyndi og þjálfaði kaf-
ari. Hann hefir sigrað. En
hann er of þreyttur til þess að
reyna að komast að „sæfáki“
sínum og reyna að komast
undan á honum. Hann rífur
af sér hettuna um leið og
hann kemur upp og fer að
synda, en hann hefir synt að-
eins skamma stund, er leitar-
l jós beinist að honum og vél-
hyssuskotliríð heyrist. Hann
skríður upp á bauju fram-
undan stefni Valiants, en —
jxir er þá maður fyrir: Bian-
chi.
„Hvað kom fyrir jng ?“
hvíslar De la Penne.
„Það leið yfir mig. Þegar
eg raknaði við var eg á floti.
Mér þykir leitt, að eg skyldi
bregðast yður.“
„Vitlevsa. Þetta var ó-