Veiðimaðurinn - 01.03.1959, Qupperneq 18

prammanum frá, ræðararnir lögðust á ár-
arnar og báturinn fjarlægðist í suðurátt.
Þeir munu hafa átt net í þeim enda vatns-
ins. Við rerum „Viktoríu" upp í ós og
brýndum lienni þar. Skammt þaðan
fundum við Gísla sofandi. Hann hafði
hreiðrað um sig í lítilli laut. Pípan lá við
hlið hans í lynginu. Við vöktum hann og
sögðurn honum hvernig komið væri.
Hann fálmaði í kringum sig unz hann
fann pípuna sína. Svo umlaði í honum
eins og hann vildi segja, að pípunni
skyldu þeir aldrei ná, og var óðara sofn-
aður á ný. Prentneminn var úrvinda af
þreytu og svefnleysi. Við höfðum því
ekki fyrir því að tjalda, heldur breidd-
um tjaldið yfir Gísla og skriðum sjálf-
ir inn undir. — Punturinn hneigði sig
í blænum yfir höfðum okkar. Smábárur
klöppuðu á „bossann" á „Viktoríu“, svo
daufir skellirnir heyrðust greinilega.
Rjúpkeri tifaði um og ropaði þessi ó-
sköp; hann hafði aldrei séð svona skrítna
snjófönn. Svo breiddum við tjaldið betur
yfir okkur, og brátt sváfu þrír þreyttir
veiðimenn vært undir hvítum dviknum.
Þegar við vöknuðum vorum við Gísli
svo lerkaðir, að við gátum varla hreyft
okkur, en prentneminn var búinn að ná
sér og iðaði allur af veiðilöngun. Við
sögðum að hann mætti renna í pytti und-
ir einni fossbununni. Mikið urðum við
hissa, er hann strax setti í fisk, og undr-
unin varð ekki minni, er ferlegur haus,
sem iO punda lax hefði mátt vera full-
sæmdur af, birtist í vatnsskorpunni.
Prentneminn var ekkert að núlla við
það; hann kippti ferlíkinu upp úr vatn-
inu í einum rykk, en var rétt dottinn
aftur yfir sig um leið. Við hausinn hékk
lauflétt, afturmjótt bolslytti, sem blakti
í golunni eins og veifa. Aftur var rennt
og enn var hann á. Veiðimaðurinn hopp-
aði um og skríkti af ánægju. Að lokum
lágu fjórir grindhoraðir fiskar á bakkan-
um. Þeir liðu inn í eilífðina án þess að
veita viðnám; blökuðu varla sporði. Okk-
ur kom saman um, að þetta hlytu að vera
ævagamlar bleikjur og pyttirnir eins kon-
ar elliheimili. Við hirtum hausana, svo
við gætum sýnt kunningjunum, hvað
bleikjan væri væn þarna!
Það var tekið að kvölda, en ekki ból-
aði á bóndanunt. Hann var í sínum rétti,
um það efuðumst við ekki, enda kom
það á daginn seinna. Engin leið var að
koma prammanum undan, en veiði-
stengurnar máttum við ekki hugsa til að
missa. Við drógum því „Viktoríu" alveg
á þurrt og gengum tryggilega frá henni.
Því næst lijgðum við af stað upp heiðar-
drögin í áttina að bílnum.
Gísli hitti bóndann nokkrum vikum
síðar. Þeir jöfnuðu þetta allt og skildu
sáttir.
Þetta varð síðasta veiðiferð okkar Gísla
upp í vötnin og um leið sú lang erfiðasta.
Við Gísli vorum marga daga að jafna okk-
ur og prentneminn gekk með vatn á
milli liða lengi eftir það. Kenndi hann
prammaburðinum urn.
„Viktoríu" sáum við aldrei meir. Hún
mun hafa borið „l)einiu“ þar efra.
KASTKENNSLA.
ATHYGLI skal vakin á auglýsingu
Alberts Erlingssonar, á bls. 61 hér fyrir
aftan, um kastkennslu hans, sem hefst
nú með vorinu.
14
Veiojmaðurin n