Veiðimaðurinn - 01.03.1959, Qupperneq 20

villugjarnt, þó maður væri einn á öræfa-
leiðum.
Gamli jeppagarmurinn titraði og skalf
eins og veiðihundur í vígahug. Var ég
kominn að Dalsmynni kl. 11, því klukku-
skrattinn hafði ekki roð við jeppanum,
aldrei þessu vant. Guðni kom kl. 12; allt-
af mínútumaður, jafnvel í veiðiferðum,
en ekki bólaði á Halldóri, enda hafði
hann ætlað að athuga hvort lax væri
genginn í Fáskrúð og við bjuggumst við
að hann væri búinn að rýna gat á laxa-
gleraugun sín, þegar hann loksins kæmi.
Nú voru góð ráð dýr, við vildum ekki
fara á undan félaganum, þar sem hann
hafði ætlað að skilja farkost sinn eftir í
Dalsmynni, en það varð að ráði, að ég
færi að dóla norður Holtavörðuheiði á
jeppanum, en Gúðni, sem var á kappakst-
ursbíl, biði eftir Halldóri. Ég hélt svo
af stað, en það var einhver árans fiðring-
ur í löppinni, sem stjórnaði benzíngjöf-
inni og hafði ég þó farið í fótabað kvöld-
ið áður. Ég setti því handbremsuna á
jeppann til vonar og vara, til að fara ekki
fram úr löglegum hraða. Enda hafði ég
lesið það einhversstaðar, að veiðimenn
ættu að hlýða lögmálinu og boðorðunum.
Það er bara verst að þar sem menn kom-
ust af með 10 boðorð í garnla daga, og
áttu víst nóg með að halda þau, þá eru
boðorðin nú til dags oiðin jafnvel fleiri
en eyjar á Breiðafirði eða hólar í Vatns-
dal og breytast auk þess svo ört, að sjálfur
Hermann getur ekki haldið þau. En
þetta var nú útúrdúr.
Þarna í Norðurárdalnum var ylur í
lopti og ilmur úr grasi, en þegar kom
norður á Holtavörðuheiðina, fór að anda
köldu norðan af Húnaflóanum og í
Hrútafirðinunt var nepjusveljandi, eins
og oftast, þegar ég hef verjð þar á ferð.
Ég var að stanza öðru hvoru og gá til
baka, taka benzín o. fl. og allt í einu sýn-
ist mér koma hvirfilbylur sunnan heið-
ina, en það voru þá bara þeir Guðni og
Halldór. Varð þar fagnaðarfundur og
skálað í íslenzkum bjór, því ökumenn
mega ekki drekka neitt sterkara.
Síðan höfðum við samflot það sem eft-
ir var leiðarinnar. Að veiðihúsinu var
komið kl. að verða þrjú. Og þarna var þá
áin, sem við höfðum þráð svo lengi, hrein
og tær. Laxinn sveimaði um hyljina í ró
og næði, enda þóttist hann eiga ána sjálf-
ur. En nú var allur veiðihugur rokinn út
í veður og vind, engum fannst liggja neitt
á framar og mér fannst það hálfgerð
helgispjöll, að fara að narra eitthvert
járnarusl ofan í þessa fallegu fiska og
tosa þeim á þurrt land.
Við fórum nú að kynna okkur fyrir
ráðskonunni í veiðihúsinu og spyrja um
veiðina í ánni. Það kom á daginn að þær
fjórar stengur, sem voru að fara úr ánni
höfðu fengið 7 laxa á þremur dögum.
F.ftir að við höfðum drukkið kaffi fór-
um við að skipta okkur á veiðisvæðið.
Kom okkur saman um að láta beztu stað-
ina bíða til morguns. Við Halldór fórum
því fram í Núpsá, en Guðni fór í Hlíðar-
foss og Kistur í Vesturá, en þar sáum við
talsvert af laxi.
Neðan við Núpsfossa sáum við Halldór
2 fiska. Hann renndi fyrir þá, annar
gleypti beituna þegar í stað og varð svo
fjörugur af bitanum að hann brá á leik
og brunaði niður ána, sem var mjög’
vatnslítil og liðaðist milli steina. Ég brá
undir mig betri fótunum og hentist nið-
1G
Veiðimaðurinn