Veiðimaðurinn - 01.06.1993, Blaðsíða 10

Þetta var um miðjan ágúst. Ekki besti
tími á neðstu svæðum Langár. Þá er helst
að hitta fyrir tökufisk þar sem von er á
öðrum göngufíski. A stöðum eins og Katt-
arfossbrún, Glannabroti, eða efst í Strengj-
unum. Vatnið sennilega heldur lítið á hinni
frægu Breiðu. Herdís vildi að ég reyndi
Kattarfossbrúnina fyrst og þurfti ekki að
dekstra kappann til þess. Ég var með flot-
línu með sökkenda. Þingeying túpu með
þyngdum legg. Ég byrjaði að kasta nokk-
uð ofarlega og færði mig rólega niður á
„heitasta“ svæðið. Nærri þétt við vestur-
landið, mjög nærri blábrúninni kom
hörkunegling. Eins og laxinn ætlaði ekki
bara að afgreiða fluguna, heldur taum og
stöng einnig. Þetta var fallegur fískur sem
sótti strax fram af. Ég mátti streitast á
móti og var það mikill bamingur, því þó
laxinn væri ekki stór, þá var hann enginn
smálax heldur og nýmnninn í þokkabót.
Um tíma hékk hann á blábrúninni og barð-
ist um í vatnsskorpunni á meðan ég hélt
fast á móti. Hann bókstaflega vó salt með
frelsi og líf í öðm sætinu, en bakkann og
dauðann og laxapoka okkar hjóna í hinu
sætinu. Tækin héldu og taugar mínar
einnig. Laxinn fór að gefa eftir og eftir
nokkrar snarpar mínútur landaði ég með
aðstoð konu minnar 8 punda hæng.
Nú óðum við saman út á ný. Ég ætlaði
að sjá til þess að Herdís legði fluguna á
nákvæmlega sama blett og ég hafði gert.
En þó hún gerði svo, gerðist ekkert. Hún
reyndi um hríð bæði þar og víðar á brot-
inu, en varð ekki vör. Við veltum fyrir
okkur að hætta, en ég vildi reyna nokkur
köst enn. Tók við stönginni aftur og fór að
þaula á tökublettinn. Nokkur köst skiluðu
engu. Þá reyndi ég að kasta aðeins ofar,
laga línuna upp efltir og stangartoppinn
bókstaflega ofan í vatnið, til að sökkva
túpunni betur. Og það stóð ekki á við-
brögðunum. Hnykkur, boði, silfurbjarmi!
Hrikaleg taka og engu líkara en að flugan
sæti þrátt fyrir allt í kletti, svo fastur var
þessi fyrir.
Nú fann ég að meiri hætta væri á að
taugamar gætu bilað. Svo til strax, sýndi
þessi lax mér hliðina og kom bakið upp úr
um leið. Hófleg ágiskun um þyngd er 14
pund. En ég sá að þetta var hængur og ný-
renningur eins og sá fyrri sem lá dauður á
bakkanum. Þessi viðureign var ekki löng,
en gæti ekki verið minnisstæðari þó hún
hefði verið í tvo klukkutíma. Alveg frá
byrjun var ég í nauðvöm. Hængurinn sótti
fast fram á brún og niður í gljúfrið. Ég
reyndi að vama honum þess, en hafí þar
verið erfitt með sprækan 8 pundara á flug-
unni, hvað þá með um það bil 14 punda
físk! Á „krítískum“ augnablikum í fyrri
glímunni er laxinn var á blábrúninni greip
ég til þess að halda fast um hjólsveifína og
gefa ekki þumlung eftir. Ég hafði hrein-
lega ekki þrek í fíngmm til að gera slíkt
gegn þessum fiski, laxinn reif sig lausan
og hjólsveifín barði á puttanum af gríðar-
legu miskunnarleysi. Einu sinni reyndi ég
þetta, tvisvar. I þriðja skiptið var hann svo
nærri brúninni, að hann þeyttist fram af!
Ég æpti upp og hljóp ýmist á klöppum
eða í hnédjúpu vatni niður á klettinn við
fossinn að austanverðu. Góndi þar á eftir
línunni ofan í ægilegan hvítfyssandi hyl-
inn fyrir neðan. Þótt ótrúlegt sé, þá var
laxinn enn á og ég fór að súmmera upp
stöðu mína, athuga hvort ég kæmist ein-
hvers staðar niður að ánni. Mér til hryll-
ings var ekki sjáanlegt að það mætti
heppnast fyrr en nærri enda gljúfursins.
Ég yrði þá að leiða laxinn ofan af klettun-
um. Það voru einhverjar hugsanir á borð
við: „Andskotinn!“ að fljúga um koll
minn, er flugan kom siglandi upp úr djúp-
inu og ég þakka fyrir að fá hana ekki í
mitt eigið kjaftvik.
Laxinn var farinn, en ég sat titrandi
eftir. Og minningin lifír.
8
VEIÐIMAÐURINN