Veiðimaðurinn - 01.06.1993, Qupperneq 16

Síðasti dagur maímánaðar var að kvöldi
kominn og aðeins nokkrar klukkustundir
þar til veiðisumarið 1993 gengi í garð og
næsta ótrúlegt að hugsa til þess að síðast
er ég renndi fyrir lax sýndi dagatalið 19.
september. Þann dag setti ég rétt sem
snöggvast í þrjá laxa á Portlandsbragðið í
Stangarhyl í Langá og lauk veiðitímabil-
inu sæll og glaður. Að vísu tók ég smáfor-
skot á sæluna 1. apríl sl. er ég fékk leyfi
til að kasta aðeins í Elliðaámar til að gera
myndband um Portlandsbragðið, sem ég
ætlaði að nota í fyrirlestri á opnu húsi það
kvöld. Þá gerðist það á Breiðunni fyrir
ofan veiðihúsið að myndarlegur hoplax
greip Green Butt einkrækjuna mína
þannig að myndbandið varð raunverulegt
kennslutæki og vakti mikla hrifningu við-
staddra í troðfúllum salnum. Það verð ég
að segja að sjaldan hef ég orðið eins hissa
og þegar ég sá þá klassísku töku og það
sem meira er, Friðrik Guðmundsson
myndatökumaður, sem sjálfur er vanur
veiðimaður hafði ekki hugmynd um að
hann hefði náð tökunni fyrr en hann fór að
skoða myndbandið í tækjunum upp á Stöð
2. Það æxlast stundum svo hlutimir, að
maður nær á einni mínútu, því sem kvik-
myndagerðarmenn eyða dögum og jafnvel
vikum í að leita efltir, hinni fullkomnu töku.
En nú var sem sagt komið að óska-
stundinni afltur. Við höfðum fjórir félag-
amir upp á Stöð, ég, Páll Magnússon,
Ólafur E. Jóhannsson og Magnús E.
Kristjánsson keypt okkur veiðileyfi í
Norðurá í fyrsta holli efltir opnunardagana
svona bara til að ná úr okkur hrollinum
efltir veturinn, reyna græjumar og kannski
var von til þess að ná laxi í soðið, þó að
það skipti kannski minnstu máli. En það
er ekki íjarri lagi að lýsa andlegu ástandi
okkar félaganna sem óstöðugu síðustu
dagana fýrir opnun. Hver minnsta frétt um
að lax hefði sést einhvers staðar á Norður-
hveli jarðar fór sem leifltur um húsakynnin
á Lynghálsi og væm menn ekki á staðnum
vom þeir rifnir út af merkilegustu fundum
til að segja þeim tíðindin. Og viðbrögðin
vom á Richter-skala, allt frá „Guð minn
almáttugur” niður í „nú ma'r verður bara
að fara bak við bíl til að beita.“ Það er
óhætt að segja að hver frétt af einum laxi
hafi í hugum okkar orðið að torfu af risa-
löxum, sem biðu þess eins að ryðjast inn í
Norðurá til að fagna þeim matseðli sem
biði þeirra á línuendunum okkar að kvöldi
þriðja júní. Það dró á engan hátt úr bjart-
sýninni þótt þær fréttir bæmst að opnunar-
dagar stjómarinnar hefðu aðeins gefíð 4
laxa.
Þriðji júní rann upp bjartur og svalur.
Við vomm komnir á réttum tíma upp að
veiðihúsi og eftir að Dóri veiðivörður
hafði dregið kom í ljós að við áttum að
byrja á Fossasvæðinu. Þá hafði hlýnað til
mikilla muna efltir kulda síðustu daga og
skilyrðin eins hagstæð og hugsast gat. Ain
í gullvatni og vatnshitinn, sem við mæld-
um á leiðinni yfír var tæpar 8 gráður. Þetta
þýddi bullandi Portlandsbragðstökur og
ekkert annað. Efltirvænting okkar félag-
anna fyrsta klukkutímann er við renndum
hverri flugunni á fætur annrri yfír spegil-
fagra Eyrina, var slík að menn héldu niðri
í sér andanum. A móti okkur veiddu feðg-
amir Snæbjöm Kristjánsson og Kristján
sonur hans, þaulvanir og duglegir. En það
var sama hvað þessi veiðimannahópur
bauð uppá konungur laxfiskanna leit ekki
við neinu og ekkert sáum við til ferða
hans. Það vom engu að síður glaðir og
þægilega þreyttir veiðimenn sem komu
upp í hús og glöddust yfir þeim fréttum að
Hermann Jónsson og félagi hans Walter
Lenz hefðu landað fallegum físki á Stokk-
hylsbroti. Að loknum glæstum kvöldverði
settust menn að spilum og tafli og létu
fara vel um sig og horfðu með lotningu á
þá fegurð sem blasti við út um gluggann
úr stofunni.
14
VEIÐIMAÐURINN