Veiðimaðurinn - 01.06.1993, Blaðsíða 25

saman nokkra steina og reyna að hrekja
hann af stað, þetta tókst eftir nokkur vel-
heppnuð köst. Fiskurinn seig af stað og
þumbaðist nokkra stund, en lagðist síðan
aftur á svipaðan stað og áður. En hann
fékk engan ffið, því aftur var hafist handa
að kasta að honum steinum og endaði
þessi barátta með uppgjöf hans þegar hann
strandaði á réttum kili við litla eyri nálægt
vesturbakkanum. Ég óð aftur fyrir fiskinn
og sporðtók hann og bar hann upp á bakk-
ann og flýtti mér að ljúka dauðastríði
hans. Þessi barátta hafði þá staðið í fullar
50 mínútur, en eftir lá á bakkanum 15
punda hrygna, ljómandi falleg en löngu
gengin. Ég reis upp frá laxinum og tók í
hönd Jóhanns og óskaði honum til ham-
ingju með þennan fallega feng, en tók þá
eftir að hann var óvenju þögull. - Rann þá
upp fyrir mér að ég hafði brotið stórlega
af mér, gagnvart mínum elskulega félaga.
Ég hafði gleymt mér í þessari hörðu bar-
áttu hans við fiskinn. Ég býst við að hann
hafi verið miklu afslappaðri og rólegri
heldur en ég, sem sjálfsagt hef snúist eins
og skopparakringla á bakkanum umhverf-
is hann. En ég hafði gleymt þeirri sið-
venju, sem Jóhann hafði tamið sér og ég
vissi mætavel um. Hann vildi ekki láta
hjálpa sér við löndun, hann taldi að veiði-
maðurinn ætti sjálfur að sjá um löndunina,
þar sem því væri við komið, fiskurinn ætti
að hafa sem jafnastan hlut á móti veiði-
manninum til síðustu stundar, án utanað-
komandi hjálpar. - Eftir að þetta hafði
runnið upp fyrir mér bað ég minn kæra fé-
laga afsökunar á framhleypni minni, en
hann af sinni alkunnu hógværð veitti mér
fyrirgefningu á framhlaupi mínu. Síðan
settumst við á bakkann og skáluðum í ein-
um bættum öl og skeggræddum um þessa
mögnuðu hrygnu sem við höfðum nýland-
að og hvað fiskar gætu verið mishugvits-
samir í baráttu sinni við ofureflið. Eftir
smá þögn segir Jóhann: „Mikið hefði
þessi hrygna átt skilið að fá frelsi sitt aftur
og það get ég sagt þér Dóri, að hefði ég
verið hér einn þá hefði hún farið aftur í
ána“. - Ég hef oft hugsað til þessara orða
Jóhanns og hefur það ofit hvarflað að mér
að nær væri, áð geta stungið fallegum
hrygnum í kistu til klaks, til varðveislu á
þeim.
Það er í flestum ám, sem hafin er
klakveiði strax að loknum veiðitíma og þá
ofit með misgóðum árangri, sem eðlilegt er
vegna erfiðara tíðarfars og þá ekki síður
vegna anna hjá bændum, þar sem réttir og
sláturtíð standa sem hæst. Þá kæmi það
sér vel fyrir þá, að geta gripið til þeirra
fiska, sem varðveittir hafa verið frá seinni
hluta veiðitímans og þá sennilega hrygnur,
ffekar í stærri kantinum.
Svo ég víki nú aftur að félaga mínum
Jóhanni, þá finn ég mig knúinn til að
skýra frá því, að hann renndi aldrei færi
fyrir lax efitir þessa ferð okkar í Hauka-
dalsá. Hvort þetta atvik, sem ég greindi frá
hér að framan, hafi valdið því að hann
hætti veiðiskap á laxi læt ég ósagt um, en
óneitanlega finnst mér ég eiga nokkra sök
á. Þótt Jóhann hafi hætt laxveiði eftir
þetta, þá var hann samt ávallt tilbúinn að
aðstoða menn og leiðbeina við veiðar og
ég veit að hann hélt áfram að hnýta flugur
og útbýtti þeim gjaman til vina og kunn-
ingja og fór ég ekki varhluta af þeirri
rausn hans. - Einn þátt í fari Jóhanns verð
ég að nefna, en það var hvað hann átti gott
með að laða að sér böm og unglinga.
Hann var óþreytandi að benda þeim og
sýna þeim náttúmna, hvort heldur það
vom fuglar, blóm eða annað sem henni
við kom og féll þetta í góðan jarðveg hjá
unga fólkinu.
Ég ætla ekki að hafa þessi orð fleiri að
sinni, en ég hefði getað minnst á margt
fleira í fari Jóhanns, sem eflaust margir
veiðimenn hefðu mátt temja sér.
Halldór Þórðarson
VEIÐIMAÐURINN
23