AVS. Arkitektúr verktækni skipulag - 01.06.1998, Síða 33

það í huga að geta leitt hinn almenna borgara að
þröskuldi þessa menningarheims og þar með gera
þessar stofnanir að eðlilegum og beintengdum
þætti hversdagslífsins. Menningarmiðstöðin skyldi
vera nytjahús, uppspretta menningar og listsköp-
unar.
Mikið vatn hefur runnið til sjávar síðan þessi fyrstu
skref voru stigin.Vinnuferlið hefur ekki verið sam-
fellt og áherslur hafa breyst. Skiptistöð er til dæmis
ekki lengur í myndinni né heldur myndlistarskóli.
Fjölnotasalur sem rúma átti ca. 100 manns á flötu
gólfi með lausa stóla hefur þróast í fullkominn 300
manna tónlistarsal þar sem megináhersla er lögð
á hljómburð og hljómgæði. Hugmyndina að þess-
um sal á Jónas Ingimundarson píanóleikari og tón-
listarráðunautur Kópavogs. Salurinn er fyrst og
fremst hugsaður fyrir flytjendur frá sólistum til 5-6
manna sveita, auk tónleika og kennslu fyrir Tón-
listarskóla Kópavogs. Hér er sem sagt hvorki verið
að byggja yfir Sinfóníuhljómsveitina né Óperuna. í
fyrstu drögum var fjölnotasalurinn áðurnefndi
hugsaður stakstæður en samtengdur meginbygg-
ingu en eftir áðurnefnt þróunarferli er tónleikasal-
urinn kominn inn í bygginguna sjálfa.
Eins og fyrr segir er gengið út frá því að ákveðin
listsköpun fari fram í „nytjahúsinu" andstætt Lista-
safninu þar sem listinni er stillt til sýnis. Listasafnið
hefur því hið fágaða yfirbragð sýningarhússins en
Menningarmiðstöðin er grófari og hversdagslegri í
efnisvali. Þó er salurinn sjálfur „spariklæddur“ því
hann er líkt og Listasafnið orðinn að eins konar
sýningarhúsi listar eftir fyrr lýst breytingarferli.
Við hönnun byggingarinnar hefur verið tekið tillit til
nálægðar við Listasafn Kópavogs og Kópavogs-
kirkju sem og hins opna svæðis umhverfis, bæði
hvað varðar staðsetningu og form sem og efnisval.
31