Harmonikublaðið - 15.09.2020, Blaðsíða 6

„Ég greip bara í nikkuna í þessum
ferðum en svo smitaðist ég og þá
var ekki aftur snúið“
Hörður með Borsini nikkuna góðu
Hörður Kristinsson, grasafræðingur, er
fæddur 1937 á Akureyri en alinn upp á
Arnarhóli í Eyjafjarðarsveit. Hann lauk
stúdentsprófi frá Menntaskólanum á
Akureyri árið 1958 og hélt að því loknu til
Göttingen og Freiburg í Þýskalandi til náms
í grasa- og dýrafræði og plöntusjúkdómUm
og lauk doktorsprófi þar. Að prófi loknu
hóf Hörður rannsóknir á íslenskum fléttum
í samstarfi við Duke-háskóla í Banda-
ríkjunum. Hörður dvaldi vestra árin 1967-
1970 að sumrunum 1967 og 1968 undan-
skildum þegar hann safnaði fléttum víða
um land.
Arið 1970 fluttist Hörður heim aftur og hóf
störf við Náttúrugripasafnið á Akureyri og
Lystigarð Akureyrar. Hann var skipaður
prófessor í grasafræði við Háskóla Islands 1977
og gegndi hann því starfi í tíu ár. Arið 1987
fluttist hann aftur norður og tók við starfi
forstöðumanns Náttúrufræðistofnunar
Norðurlands.
Hörður er einn afkastamesti náttúrufræðingur
landsins og liggja eftir hann rúmlega 150
ritsmíðar auk þess sem hann hefur safnað
gögnum varðandi plöntur landsins í rúm 60
ár.
Hörður hefur alla tíð verið vörður íslenskrar
tungu og á degi íslenskrar tungu árið 2002
var hann sæmdur viðurkenningu mennta-
málaráðuneytisins fyrir starf sitt að
gagnagrunni um íslensk plöntunöfn. Á
nýársdag 2016 var Hörður sæmdur riddara-
krossi hinnar íslensku fálkaorðu fyrir
rannsóknir og kynningu á íslenskum gróðri.
Hörður er kvæntur Sigrúnu Björgu Sigurðar-
dóttur frá Hafurstöðum við Skagaströnd, á
tvær dætur frá fýrra hjónabandi, fimm barna-
börn og tvö barnabarnabörn.
Ég heimsótti Hörð og konu hans að Arnarhóli
á dögunum og tók hann tali.
Hvenær byrjaðir þú að læra á hljóðfæri?
Ég byrjaði að læra á orgel hjá föður mínum
um leið og ég lærði að lesa, hann spilaði sjálfur
á orgel og kenndi mér. Seinna fór ég til
Snjólaugar Kristjánsdóttur á Jódísarstöðum í
píanónám og svo íTónlistarskólann á Akureyri.
A skólaárunum í menntaskólanum var ég allan
tímann í píanónámi hjá Margréti Eiríksdóttur
skólameistarafrú, sem var píanóleikari. Svo ég
er búinn að læra á píanó frá blautu barnsbeini
en það kom aldrei til að gera tónlisdna að
ævistarfi. Maður þurfti að velja á milli tónlistar
eða líffræði á menntaskólaárunum og það var
líffræði sem varð ofan á, tónlistin var svona
aukalega.
Hvenær tók svo harmonikan við?
Það var nú eiginlega fýrir slysni, það var þannig
að eftir að ég flutti til Reykjavíkur þá fór ég
að fara mikið í ferðir með ferðafélaginu Útivist,
ég fékk alltaf innilokunarkennd ef ég var lengi
í Reykjavík án þess að fara austur fýrir Elliðaár,
þannig að ég fór oft í ferðalög með þeim. Þá
voru alltaf einhverjir sem tóku með sér
harmonikur, og man ég sérstaklega eftir Emil
og Bjarka, þeir voru alltaf að reyna að fá mig
til að prófa því þeir vissu að ég kynni að spila
á píanó. Svo ég gerði það bara og þannig var
það fýrstu tvö árin, ég greip bara í nikkuna í
þessum ferðum en svo smitaðist ég og þá var
ekki aftur snúið. Það leið ekki á löngu þar til
mér fannst miklu betra að spila á hana en
píanó því það er svo auðvelt að taka hana með
sér og svo er þetta skemmtilegt hljóðfæri.
6