Kirkjublaðið - 17.12.1945, Síða 31

KIRKJUBLAÐIÐ JÓLIN 1945
29
Séra Jakob Jónsson:
RÖDD JÓLANNA
Víðsvegar um Norður-Ameríku er það venja, að
um jólaleytið fara fram eniskonar leiksýningar af
sérstakri tegund (Pageant) í kirkjunum. Einkum er
þetta þó í borgum, þar sem völ er á betri tækjum,
og stórir söfnuðir, sem standa straum af öllum kostn-
aði. Sýningar þessar eru mjög fagrar, og sá blær,
sem er yfir þeim, gerir þær að guðsþjónustum. Er hér
vafalaust um að ræða erfðir frá þeim tímum, er
vaxtar- og blómaskeið, en hnignað svo og verið leyst
af hólmi af öðrum nýjum. En fyrir þeim hefir svo
aftur farið á sama hátt, og þannig koll af kolli. Stein-
inum varð aldrei velt alla leið. Alltaf valt hann nið-
ur aftur. Menningartilraunirnar hafa verið sífellt
Sísyfos-strit.
Þetta er það, sem líkt er. Hitt er aftur ólíkt, að
það voru óbreytanleg örlög eða hegning, er á Sísyfos
var lögð að vera alltaf að velta steini, þeim er alltaf
valt niður jafnóðum. En svo grimm eru ekki örlög
mannsins. Ástæðan til þess, að allar tilraunir hans
liafa mistekizt, er sú, að hann hefir ekki velt stein-
inum eftir réttri leið. Ég get látið mér detta í hug,
að Sisyfos hafi reynt fleiri en eina leið með steininn
sinn. En það hefir maðurinn aftur á móti aldrei gert
í alvöru. Honum hafði ekki skilizt, að um tvær leiðir
eða tvær stefnur væri að ræða. Hann hefir að minnsta
kosti aldrei gert alvarlega tilraun til þess að breyta
til og taka aðra stefnu en helstefnuna, er hann hefir
þrautreynt með þeim árangri, er fyrr segir.
Hnípinn heimur í miklum vanda fagnar nú fæð-
íngu meistarans mikla. Hann var hinn mikli boðberi
lífstefnunnar. Hann hefir bent á, hver sé rétta leiðin.
Til þess fæddist hann. Þess vegna er afmæli hans
mesta fagnaðarhátíð hins siðmenntaða heims. Höld-
um jólin hátíðleg með því hugarfari, er hann hafði,
reynum lífsstefnuna, áður en það er um seinan Með
samorku þeirri, er fæst fyrir samstillingu allra í
kærleika, getum við velt steininum alla leið.
kirkjan og leiklistin voru tengdari en nú er. Þegar
séra Friðrik A. Friðriksson, nú prófastur á Húsa-
vík, var prestur í Wynyard, í Vatnabyggðunum svo-
nefndu í Canada, voru stundum hafðar þar jóla-sýn-
ingar, all-margbrotnar og fagrar. Þá var góðæri í
nýlendunni og auðvelt að afla þess, er við þurfti.
Varð það að hefð, að sunnudagaskólinn annaðist sýn-
ingarnar. Á mínum prestskaparárum í Wynyard voru
örðugri tímar. En hinn blái, stirndni himinn, engla-
vængir og sitt hvað fleira var geymt frá eldri tímum,
og því um að gera að tjalda því sem til var og bjarga
sér síðan með sem einföldustum tækjum. Söngflokk-
urinn studdi okkur, auk ýmsra einstaklinga. Flestir
þeir jólaleikir, sem völ var á, voru of kostnaðar-
samir, svo að tvisvar sinnum réðst ég í að semja leiki
sjálfur. Er „Rödd jólanna“ annar þeirra. Hann er
frumsaminn á ensku, og fór sýningin fram á þvímáli,
að undanteknum sumum sálmunum. Jólaguðspjallið
var líka alltaf lesið á íslenzku. Jólasýningar Sambands-
kirkjunnar höfðu mikla þýðingu í helgihaldi bæjarins.
Engar aðrar kirkjur í Wynyard höfðu sunnudaga-
skólasamkomur með jafn kirkjulegum eða trú-
rænum blæ. Og sunnudagskvöldið síðasta í aðventu
mátti heita að fólk „af öllum kynkvíslum og lýðum
og tungurn" streymdi til ísl. kirkjunnar. Bænduimir
komu jafnvel í opnum sleðum úr margra mílna fjar-
læg, með börn sín og heimilisfólk enda þótt grimmd-
arfrost væri úti. Bæjarmenn úr öllum söfn-
uðum þyrptust til sýningarinnar, og landar úr
hinu kirkjufélaginu veittu okkur aðstoð og
tóku þátt í athöfninni. Á hverjum jólum sé ég í huga
mér kirkjuna mína, fulla af fólki. Það er hálf-rökkur,
því að ljósin á kórpallinum eru þau einu, sem bera
birtu. Þangað horfa allir. Jlin innri augu horfa alla
leið til Betlehem. En inni á sviðinu á lítill, þriggja
ára gamall „engill“ erfitt með að vera kyrr, svo að
hann sezt hjá jötunni og týnir úr henni strá til að
leika sér að. Og mér kemur í hug það, sem Matthías
kvað:
„Fyrir hálmstrá ,herrans jötu frá,
hendi ég öllu, lofti, jörðu, sjá“.