Ský - 01.02.1998, Blaðsíða 17

ustan
Það fyrsta sem maður tekur
eftir í fari Ólafíu Hrannar Jóns-
dottur er hversu tilgerðarlaus
og blátt áfram hún er í fasi og
framkomu. Ólafía Hrönn á sér
ótal andlit, kvenkyns sem karl-
kyns, barnsleg sem fjörgömul,
snotur sem óaðlaðandi.
En í raunveruleikanum er það
andlit Ólafíu Hrannar sem tek-
ur stjórnina og það svo listavel
að auðvelt er að gleyma því
hver hún er. Hún birtist látlaus
í fjöldanum og virðist laus við
alla athyglissýki. Þórdís Lilja
Gunnarsdóttir hitti leikkonuna.
Hún kvartar undan klingjandi
höfuðverk þegar viðtalið á
sér stað. Til að tryggja að
rödd hennar heyrist á segul-
bandinu er hún beðin um að brýna að-
eins raustina og segja nokkur orð til
prufu. Til dæmis einn, tveir, einn, tveir
eins og hljómsveitameðlimir segja
stundum.
Já, einn, tveir ... og halló og halló
og haltu kjafti!
Ha?
Hún segist ekki vita af hverju hún
hafi sagt þetta og hlær við. Segist ekki
hugsa skýrt þegar hún sé með haus-
verk. Ég fæ það á tilfinninguna að ann-
ar tími henti jafnvel betur til viðtalsins
og sting móðguð upp á þeirri hug-
mynd.
Nei, nei, ég jafna mig, segir Ólafía
Hrönn og fær sér jurtate til lækningar
höfuðmeinsins og vonandi orðbragðs-
ins líka.
Ákvað að verða leikkona tólf
ára
En hvemig er það, leiðast henni viðtöl
og umfjöllun um sjálfa sig?
„Nei, nei, stundum finnst manni
bara komið nóg af sjálfum sér í fjöl-
miðlum og dregur sig í hlé frá þessu
öllu saman. Einnig fer í taugarnar á
mér hvað blaðamenn misskilja mann
oft og hvað fyrirsagnirnar geta verið
mikið bull.“
Olafía Hrönn segist vera sveitapía
að austan. Hún ólst upp á Höfn í
Homafirði við ástríki foreldra sinna og
þriggja systkina. Bam að aldri hóf hún
að vinna í humri í frystihúsinu á staðn-
um. Hún segir krakkana í Höfn hafa
algjörlega séð um humarframleiðsluna
á sumrin og að túristum sem skoðað
hefðu frystihúsið og séð allan krakka-
skarann hefði bmgðið illilega í brún og
ábyggilega sannfærst um að barna-
þrælkun væri alræmd á íslandi.
„Ég var svo tólf ára þegar ég ákvað
að verða leikkona. I fyrsta skipti sem
ég sá leikrit þá man ég að ég hugsaði:
Þetta ætla ég að gera. Þetta bæði get ég
og vil. Því maður finnur það inni í sér
hvort rnaður komi til með að geta þetta
og eigi erindi í leiklistina.“
En hvemig var Ólafía Hrönn þegar
hún var tólf ára gömul?
„Ég held ég hafi verið rosalega
dreymin og mikið inni í hausnum á
sjálfri mér. Og ég var alltaf að leika
voðalega mikið ein. Ég kom heim úr
skólanum og fór þá upp úr þurru að
tala voða mikið um einhver þemu, ég
grét og æfði mig bara alveg rosalega
mikið. Ég tók leiklistina strax svo al-
varlega.“
En hafði hún enga varaskeifu hvað
varðaði starfsvettvang ef hún hefði
ekki árangur sem erfiði í leiklistinni?
„Jú, myndlist og gullsmíðar. Mynd-
listin var alveg gríðarlegt hobbý hjá
mér, en því miður hef ég haft lítinn
tíma til að sinna henni undanfarin ár.
Ég er þó alveg sannfærð um að ég tek
upp pensilinn aftur seinna þegar ég
verð eldri og hlutverkunum fækkar.“
Það hefur oft verið sagt um leikara
að þeir séu feimnir og uppburðarlitlir í
eðli sínu og fari þess vegna í leiklistina
til að öðlast sjálfstraust. Hvað segir
Ólafía Hrönn um það?
„Ég var alveg rosalega feimin ...
eins og allir þessir leikarar sem eru
alltaf að drepast úr feimni,“ segir hún
og brosir íbyggin. „Ég sprakk svo út í
Menntaskólanum á Laugarvatni, fann
þar einhverja töffaratýpu sem hentaði
mér rosalega vel. Og ef maður finnur
sér farveg þá getur maður sprungið út
og losað sig við feimnina að mestu
leyti.“
Veit að hún er fyndin
Ólafía Hrönn segist alls ekki hafa ver-
ið áberandi sem unglingur og yfirleitt
falið sig á bak við vinkonur sínar sök-
um feimni. Því segist fólk sem þekkti
hana í gamla daga aldrei hafa trúað því
að hún ætti eftir að verða leikkona
þegar það hittir hana í dag.
En Ólafía Hrönn segir það hafa ver-
ið algjört lífsspursmál fyrir sig að
komast inn í Leiklistarskóla íslands og
sjá þann draum sinn rætast að verða
leikkona. Eftir miklar áhyggjustundir
og án sigurvissu í hjarta sínu, fékk
hún inngöngu og útskrifaðist með láði
vorið 1987. Með henni útskrifuðust
meðal annars Þórdís Arnljótsdóttir,
Valgeir Skagfjörð, Ingrid Jónsdóttir,
Þórarinn Eyfjörð, Hjálmar Hjálmars-
son og Halldóra Bjömsdóttir, og segir
Ólafía Hrönn hópinn hafa verið
skemmtilegan. Hún segist þó hafa tek-
ið námið allt of alvarlega og sjái í dag
að það hafi verið einum of mikið af
því góða, hún hefði átt að reyna að
hafa meira gaman af því.
„Og þegar ég hafði útskrifast tóku
við áframhaldandi áhyggjur yfir því að
standa sig sem leikkona í lífinu, því
það er heilmikið mál skal ég segja
þér.“
En áhyggjumar hljóta að hafa verið
óþarfar því Ólafía Hrönn er með okkar
15