Hönnun: húsgögn og innréttingar - 01.09.1987, Síða 21

Innlagður postulínsvasi
markmiði að auka skilning og
þekkingu á faglegu handverki í
þessari grein, sem vart hefur slitið
barnsskónum á íslandi og á sér
mikia vaxtarmöguleika.
Framleiðslumöguleikarnir eru
óendanlegir, en það skiptir
höfuðmáli að geta tekið raunhæfar
ákvarðanir og vera með báða fætur
á jörðinni. Við leggjum
megináherslu á vönduð
vinnubrögð og hreinan og
afgerandi stíl. Allt, sem við gerum
er módelvara og engir tveir hlutir
eru nákvæmlega eins."
- Þið auglýsið ekki mikið, eða
hvað?
„Nei, varan sér eiginlega sjálf
um kynninguna, a.m.k. núorðið.
Það hefur myndast fastur kjarni
viðskiptavina, sem kemur af og til
og fylgist með því sem er að gerast
hjá okkur. Yfirbragðið í galleríinu
breytist reglulega eftir árstíðum.
Sumarvara og vetrarvara er ólík. Á
albjartri sumarnóttu fær maður
ekki brennandi löngun til að skapa
jólaljós að ylja sér við."
- Voruð þið, að ykkar mati, að
taka mikla áhættu, þegar þið
opnuðuð galleríið fyrir einu og
hálfu ári?
„Hugmyndin er gömul og
meðgangan löng. íslenskt
þjóðfélag hefur tekið miklum
breytingum upp á síðkastið. Hér
áður fyrr sagði fólk sí svona: Það
er ekkert hægt að gera á íslandi,
það vantar allt. Við segjum: Hér er
svo margt eftir ógert, hér er gott að
vera.
Við höfum beðið okkar tíma og
undirbúið okkur vel. Þetta var
ekkert, sem okkur datt í hug allt í
einu."
Magnús hafði haft orðið, en nú
tók Kogga við:
„Ég hafði t.a.m. unnið um árabil
að hönnun ákveðinnar
vasategundar; vasa fyrir eina rós í
kúlu-, egg- eða pýramídaformi. í
dag er þetta vinsælasta hönnun
mín, enda skilur fólk hugmyndina
að baki hennar. Eða, að aðeins
þarf eina rós, en ekki heilan vönd
til að gleðja hugann og glæða
umhverfið lífi. Engu að síður hefur
hver vasi hjá mér sína persónu!
Það er mitt „prinsipp".
Viðhorf íslendinga til leirlistar er
að breytast hægt og hægt.
Mönnum fannst þetta „bara
handverk" og frekar ófínt, og enn
eru listmunir því miður allt of oft
dæmdir úr leik um leið og þeir
teljast hafa eitthvert notagildi. Þá
eru þeir ekki taldir eiga erindi á
söfn.
Erlendis er annað mat lagt á
handverk, enda eiga flest
þjóðfélög hefð á sínu sviði. T.d.
postulínssmíði í Kína, glergerð á
Ítalíu og fatagerð í Frans."
LÍTILL MUNUR Á FLUGU
OG MANNI
- Magnús, er það ekki lengur
þitt aðalstarf að mála?
„Jú, jú. Málaralistin er mitt starf.
Ég held sýningar með reglulegu
millibili og skammast mín ekkert
fyrir að reyna að selja. Það er
staðreynd, sem ég viðurkenni
fúslega. En það þarf gífurlega
hörku, ef maður ætlar að lifa af
þessu.
Mér finnst hins vegar mjög
spennandi að vera niðurfrá hjá
Koggu, enda eru listgreinarnar
allar af sama meiði. Það er svo
stutt á milli, alveg eins og það er
lítill munur á flugu og manni! Þau
eru bæði geimverur."
- Hefur leirvinnan haft áhrif á
málverkið?
„Alveg örugglega, bæði stílinn
og vinnubrögðin. Ég hef leitað út í
önnur vinnubrögð, vinn ekki
lengur með striga og olíuliti,
heldur nota ég ýmiss konar
efnablöndur á pappír.
Síðan verður Kogga að öllum
líkindum fyrir einhverjum áhrifum
af minni vinnu og svo
framvegis. . . Listamaður er aldrei
einangrað fyrirbæri, samanber
þetta sem ég sagði um ættfræðina
áðan. Að baki einum listamanni
stendur fjölskylda, vinir,
kunningjar og allt umhverfið. Þetta
vill oft gleymast, þegar verið er að
fjalla um listafólk."
- Er ykkar sameiginlega vinna
með leirinn skipulögð leit að
einhverju ákveðnu, eða leið að
vissu takmarki?
„Leirlistin er lífshlaup; vinna
okkar, sem við förum í með opinn
huga á morgnana og þróast og vex
og dafnar, svona eins og af sjálfu
sér.
Flestar hugmyndir okkar koma á
meðan við erum að vinna, því það
er svo mikil athöfn í sjálfu sér.
Þetta er spurning um að vinna
nógu mikið. Þessi vinna er í eðli
sínu bæði tilfinningaleg og djúp,
hún er lífsmunstur okkar. Eiginlega
hálfgerð trúarbrögð. Það sýnir sig,
að meðal þeirra þjóða sem lengst
eru komnar í keramik er þetta
margra alda hefð. Sonur tekur við
af föður, mann fram af manni.
Þróuninni er haldið áfram í marga
mannsaldra."
- Hvað með íslenska
leirlistarhefð?
„Það byrjar enginn meðvitað á
að skapa hefð. Við
leiðtogaheimsóknina á síðasta ári
vöktu íslenskir matreiðslumenn á
sér óskipta athygli fyrir íslensku
sjávarréttina. Voru þeir að opna
nýjan farveg? Gætum við ef til vill
skapað íslenska matreiðsluhefð á
fiski? Hver veit nema það, sem
þessir menn eru að gera í dag,
styðji duglega við þjóðarbúið eftir
einn eða tvo mannsaldra!
Komandi kynslóðir munu dæma
störf okkar leirlistamanna. Það má
vera að eitthvað, sem verið er að
gera í dag, geti skapað grundvöll
sem hægt er að byggja á."
21