Hönnun: húsgögn og innréttingar - 01.09.1987, Síða 22

Jardbrennd t'rjósemistákn.
ÞJÓÐFÉLAGIÐ ÞARF Á
ÖLLU SKAPANDI AFLI AÐ
HALDA
- Nú er keramik bæði unnin í
fjöldaframleiðslu og á litlum
verkstæðum, en gætu þessir tveir
aðilar ekki unnið meira saman —
báðum til góðs?
„Hér á landi eru leirlistamenn á
eigin báti og ein verksmiðja á eigin
báti, lítil tengsl eru þarna á milli.
Til langs tíma hefur farið frekar
lítið fyrir samvinnu listamanna og
framleiðenda. Bæði hafa þeir, sem
framleiðslunni stjórna, verið
hálfsmeykir við að framleiða
eitthvað sem ekki selst — ekki
þorað að taka þá áhættu, sem
fylgir nýjum hugmyndum — og
einnig er tilhneiging hjá mörgu
listafólki til að líta fremur niður á
framleiðslugreinarnar.
Listamenn hafa orðið hálfgerðar
hornrekur, utangarðsmenn í eigin
þjóðfélagi. Þess ber að gæta, að
þjóðfélag þarf á hverjum tíma á
öllu skapandi afli sínu að halda til
að staðna ekki og vera í sífelldri
endurnýjun. í dag eru ýmsir
möguleikar illa nýttir.
Tökum t.a.m. vörukynningar,
bæði erlendis og hér heima.
Menningu og störf þjóðarinnar á
að kynna þar sem órjúfanlega
heild. Sem dæmi má nefna
fyrirhugaða sjávarútvegssýningu í
haust. Á þeim vettvangi mætti
hugsa sér að sýndur yrði íslenskur
listiðnaður og listsköpun, þar sem
viðfangsefnið er sjávarútvegur. Af
nógu er að taka! Með þessu móti
mætti setja upp mun
menningarlegri, litríkari og
skemmtilegri sýningu. Það er
draumur okkar, að listamenn verði
viðurkenndir sem eðlilegur hluti
þjóðfélagsheildarinnar."
- Burtséð frá draumnum, hvað
finnst ykkur þá brýnast að gera til
þess að koma til móts við fólk í
ykkar aðstöðu?
Það var Kogga, sem svaraði.
Þetta var greinilega málefni, sem
hún hafði mikið velt fyrir sér:
„Auðvitað skiptir gífurlega miklu
máli hvernig fólk fer út í að
markaðssetja eigin framleiðslu.
Davíð Scheving Thorsteinsson er í
miklu uppáhaldi hjá mér. Hann er
kraftaverkamaður. Bæði vogaður,
bjartsýnn og hugmyndaríkur og
aldrei með neinn barlóm. Hann er
mér og öðrum góð fyrirmynd.
En svo ég svari spurningunni, þá
er það fagleg ráðgjöf sem vantar.
Ég vildi gjarnan að til væri aðili,
sem hægt væri að leita til hvernig
maður á að bera sig að. Einhver,
sem maður segði við: „Hvað á ég
að gera næst?" Það fer mikill tími í
slíkar vangaveltur.
Iðulega staldra ég við og verð
djúpt hugsi, þegar ég hef
fullhannaðan grip í höndunum
sem væri tilvalinn í fjölföldun. Þá
vantar mig samband við
framleiðsluaðilann, þar sem ég get
ómögulega sinnt hvoru tveggja,
fjöldaframleiðslu og sköpun."
Nú var kominn tími til að beina
einni lokaspurningu til þeirra
Magnúsar og Koggu. Með öðrum
orðum: Hvernig tilfinning skyldi
það vera fyrir gamla hippa og
dæmigerða meðlimi '68
kynslóðarinnar að reka fyrirtæki?
Þau svöruðu, hress og jákvæð:
„Við erum skipstjórar á eigin
skipi, smíðuðu samkvæmt okkar
hugmyndum. Við höfum unnið vel
og samviskusamlega, þroskast og
lært og erum ákaflega bjartsýn á
framtíðina."
22