Úrval - 01.06.1945, Side 104

102
tJRVAL
kvala-kippi, eins og verið væri
að krukka í hann með hnífi, og
hann sá fíyksur úr öðrum
vængnum þeytast út í buskann.
Og nú tók hann eftir því, að
aftan að honum var að læðast
ein óvinaflugvélin.
Hreyfillinn gekk enn, en hann
var búinn að missa eitthvað af
öðrum vængnum og „skútan“
var stjórnlaus, nema farið væri
á ýtrasta hraða. Percy gaf
hreyflinum aftur allt sem hann
þoldi, en síðar tók hannaðstrita
við að bjarga sér úr stýrishús-
inu, en hann gat átt von á því að
eldur blossaði upp í vélinni þá
og þegar. Hurðin stóð á sér, svo
að Percy þurfti að neyta allrar
orku til þess að knýja hana frá
stöfum. Hann var lafmóður á
meðan hann var að losa um
öryggisútbúnað sinn og síðan
henti hann sér út og vissi höf-
uðið niður, þegar fallið byrjaði.
Og nú hófst þessi martröð, sem
engu var líkt af því, sem hann
hafði áður reynt.
„Ég var þá í 2000 feta hæð,“
segir í skýrslu Percy. „Atburð-
irnir höfðu gerst svo hratt og
ört, að ég hafði engan tíma haft
til að kenna hræðslu. Nú var
mér léttir að því, að hafa slopp-
ið út úr vélinni minni svo að
segja heill á húfi. Ég var viss
um það, að fallhlífin mín
myndi skila mér heilum niður.
Ég var nægilega rólegur til þess
að telja í hægðum mínum, þang-
að til mér taldist til, að mér
myndi engin hætta standa af
flugvélinni, — áður en ég
kippti í spottann. Ég hringsner-
ist í loftinu og steypti stömp-
um, á meðan ég var að toga í
„opnunar“-hringinn. Ég held
að silkifellingarnar hafi flækst
inn á milli fóta mér. Þá snerist
ég þannig í loftinu, að fæturn-
ir vissu niður, en fallhlífin
dróst á eftir mér eins og dula,
óopnuð, blaktandi eins og löng
og mjó veifa.
Nú fór ég allt í einu að finna
til fallsins. Eyjarnarfyrirneðan
mig og hafið virtist koma á
móti mér með ógurlegum hraða.
Sú óhugnanlega hugsun læddist
að mér, að nú myndi ég bíða
bana. Ég greip í ,,reiða“-taug-
amar og hristi þær í þeirri von
að loft kæmist inn í fallhlífina.
En það var tilgangslaust. Hún
ætlaði sér ekki að opnast.
Hraðinn jókst svo að mig fór
að svima. Mér fannst ég hend-
ast niður með miljón mílna
hraða. En fæturnir vissu niður
og ég hafði hugsun á því, að