Úrval - 01.06.1945, Qupperneq 120

118
tíRVAL
voru að falla til jarðar beint
fyrir ofan okkur.
Ég hefi oft heyrt sprengju-
kvin, en aldrei slíkan! Ég get
ekki enn skýrt frá, hvernig
hann var, en hann var hræði-
legur. Við þustum í skot-
grafimar. Sumir skýldu sér bak
við múrvegg — þó að enginn
vissi raunar, hvað myndi verða
„á bak við.“ Ég stóð rétt hjá
vagnskýii, sem var við húsgafl-
inn. Ég hentist til jarðar og
skreið eins og áll undir einn
vagninn.
Liðsforingi, sem ég þekkti
ekki, skreið við hliðana á mér.
Við staðnæmdumst samtímis,
þar sem við sáum, að vonlaust
var að halda áfram. Sprengj-
urnar féllu allt í kringum okkur.
Við lágum þarna með höfuðið
dálítið frá jörðu — eins og tvær
slöngur — og störðum hvor á
annan. Ég veit hvað var efst í
huga okkar; við spurðum hvor
annan ráða. En hvorugur vissi,
hvað gera skyldi. Við sögðum
ekkert. Við lágum bara þarna
og gláptum hvor á annan, unz
allt var um garð gengið.
Það er ekki hægt, að lýsa
hávaðanurn í sprengjunum.
Lofþrýstingurinn var ógurlegur
og við fengum hellu fyrir eyr-
un. Við fundum líka þrýstingin
í augunum og brjóstinu.
Loks linnti hávaðanum og við
horfðum vantrúaðir hvor á
annan. Við skriðum upp úr
gryfjunni og litum til lofts.
Sprenguvélar voru sífellt að
koma. Þegar einhver hópurinn
flaug dálitið til hliðar, réðum
við okkur ekki fyrir fögnuði,
því að flestar flugu beint yfir
höfðum okkar. öðru hvoru féllu
sprengjur umhverfis okkur.
Þær féllu í aldingarð á vinstri
hönd og í annan beint fyrir
framan okkur. Sumar féllu
langt að baki. En við sluppum
allir ómeiddir.
Þegar við stóðum upp aftur,
sáum við að tekið hafði verið
eftir mistökunum og þau leió-
rétt. Sprengjurnar féllu nú
aftur, þar sem þeim var ætlað,
svo sem mílu í burtu. Við vorurn
enn óttaslegnir, en það lagaðist
smámsaman, eftir því sem
sprengjukastið færðist f jær.
Tvær Mustangorustuflugvél-
ar flugu stöðugt fram og aftur
rétt fyrír framan hvern hóp
sprengjuflugvéla, eins og til að
skýra þeim frá því, að hér ætti
ekki að varpa sprengjunum —
bíða nokkrar sekúndur, bíða
nokkrar sekúndur. Svo sáum við