Úrval - 01.06.1945, Blaðsíða 129
Segðu það brosandi.
Grein úr „National Home Monthly",
eftir Marshall Drumraoiid.
OEGNKLÍF rakst ónotanlega
í bakið á mér. „Fyrirgefið",
sagði rödd, sem hljómaði eins
og ólundarlegt skröít í ritvél.
Fyrir aftan mig í þéttskipaðri
lyftunni stóð Ijómandi lagleg
stúlka. Það gat ekki verið að
hún... Og samt, kuídalegt
augnatillitið sem hún sendi
mér, sagði svo greinilega að
ekki varð um villst: „Ég var
búin að segja „fyrirgefið,"
hvað viljið þér meira?“
Ég var í góðu skapi þegar ég
kom upp í strætisvagninn og náði
í síðasta sætið sem laust var.
En næst þegar vagninn nam
staðar, kom margt fólk inn í
hann, og ég stóð ósjálfrátt upp
og bauð stúlku sætið mitt.
„Þakka yður kærlega fyrir,“
I sagði blíðleg rödd einhvers-
staðar fyrir neðan hökuna á
mér. „Þetta var fallega gert af
yður“.
Ég sá aldrei andlit þessarar
stúlku, en ég varð sem snöggv-
ast skotinn í henni. Hún hafði
gefið mér aftur trúna á kven-
þjóðina.
Þau eru ekki veigamikil
kurteisisorðin sem við notum í
daglegu tali. En áhrifin eru
ekki fólgin í orðunum sjálfimi
heldur einlægninni sem á bak
við þau liggur.
Hvernig segir þú „gjörðu
svo vel“ og „þakka þér fyrir“ og
„Halló“ og „komdu sæll?“
Hvernig deilir þú þessari félags-
legu skiptimynt? Dettur hún af
vörum þínum með daufu, vana-
bundnu málmhljóði, eða öðlast
hún dýpri og sannari hljóm við
að fara í gegn um hendur þín-
ar?
Hver hefir ekki tekið upp
síma og við fyrsta „hallóið“
fundizt sem músagildra hefði
skollið aftur við hinn endann á
símanum? Og samt þekki ég
mann sem varð ástfanginn í
stúlku af einu stuttu símtali —■
og giftist henni.
Hjá sumum hljómar „gjörið
svo vel“ og „þakk yður fyrir“
miklu líkara því sem þeir værix
að tala við frakka á herðatré,
en lifandi mann, svo gjörsneidd
er rödd þeirra lífi og auguþeirra