Úrval - 01.06.1957, Blaðsíða 101

„MEÐ ÞRAUTSEIGJU SIGRUM VIÐ'
ÚR.VAL
«n ég hafði aldrei séð slíka risa-
öldu. Þetta var eins og ógur-
legt gos úr djúpinu, gerólíkt
brotsjóunum, sem höfðum bar-
izt við til þessa. Ég hrópaði
til mannanna: ,,í guðs nafni,
haldið ykkur fast — við erum
að farast!“ Síðan kom augna-
blik óvissunnar, sem mér fannst
eins langt og margir klukku-
tímar. Hvítt löðrið sauð og vall
í kringum okkur. Báturinn lyft-
ist upp og sentist áfram, eins
og korktappi í brimi. Það var
eins og við værum að velkjast
í ólgandi hver; en báturinn hélzt
þó ofansjávar, þó að hann nötr-
aði stafna á milli eftir hamfar-
irnar. Við fórum að ausa með
öllu, sem hönd á festi; við börð-
umst fyrir lífi okkar, og eftir
að við höfðum verið milli vonar
og ótta tíu mínútur, fór bátur-
inn að iyftast undir fótum okk-
ar.‘’
Hinn 6. maí birti til og sólar-
hæðin var tekin. Það verður að
teljast mikið afrek af Worsley,
að honum skyldi takast að halda
réttri stefnu við svo erfiðar að-
stæður. Báturinn var staddur
tæpar hundrað sjómílur frá
suðvesturodda Suður-Georgíu.
Ef byrinn héldist, áttu þeir að
fá landsýn eftir tvo daga. Það
mátti ekki heldur seinna vera,
því að þeir voru farnir að þjást
mjög af þorsta. Isinn var þrot-
inn, og það hafði komizt sjór
í vatn3brúsana. Síðustu dagarn-
m voru eins og martröð. Menn-
Ifnir grátbændu foringjann um
vatnsdropa, til þess að slökkva
þorstann, en hann var ósveigjan-
legur. Hann þjáðist engu minna
en þeir, en hann var neyddur
til að fara sparlega með síðasta
vatnslekann.
Hinn 8. maí um morguninn
tók stýrimaðurinn að hrópa í
ákafa; mennirnir gægðust upp
um þilfarsopið og sáu þá að
þangflyksur voru á floti í sjón-
um. Þetta var merki þess, að
land væri skammt undan, og
þeim óx kjarkur á ný. Eftir
hádegið sáust nokkrir skarfar á
flugi, en þeir eru aldrei langt
undan landi. Seinna um daginn
kom í ljós svartur depill út við
sjóndeildarhringinn, og þessi
depill stækkaði og varð að
snækrýndum fjallatindi. Þetta
var Suður-Georgía —• þeir höfðu
næstum náð marki sínu.
Þeir sigldu upp að eyðiiegri
ströndinni, en þverhníptir hamr_
ar gengu þar í sjó fram og það
var haugabrim. Grynningar
voru miklar og víða braut á
blindskerjum. Myrkrið skall á
og það hefði gengið sjálfsmorði
næst að reyna landtöku. Aftur
var siglt til hafs. Nóttin var
lengi að líða, allir kvöldust af
þorsta og gátu einskis matar
neytt. Kuldinn var nístandi og
þeir voru nærri örmagna eftir
sjóvolkið. Rétt fyrir dögun
snerist vindurinn upp í norð-
vestanátt, og síðan tók að
hvessa, unz komið var ofsarok,
eitthvert mesta veður, sem
leiðangursmenn höfðu lent í.
99