Sameiningin - 01.06.1911, Síða 33

125
'® andi hvítar tennr. Bœti nú lesendr í huga sínum því viS
alla þessa andlits-fegrö, hve vel og yndislega hún bar sig
meö smátt drúpanda höfuð, meistaralega lagaö, á löngum
hálsi; svo tíguleg í framkomu allri einsog hún væri drottn-
ing.
Þá er hin fagra mær haföi eftir vild sinni litiö yfir
fólkið og staöinn, talaöi hún til mannsins, er teymdi undir
j henni; en hann var frá Epíópalandi, feykilega þéttv'axinn,
nakinn niörað mitti. Hann kom með úlfaldann nær lind-
inni og lét hann krjúpa niör. Síðan tók hann viö bikar úr
hendi konunnar og gekk að skálinni til að fylla hann. Allt
í einu var þögnin, sem fegrð hennar hafði í för með sér,
rofin af vagnhjóla þyt og traðki frambrunandi hesta. Þá
œptu mennirnir þar á staðnum hátt upp, og héldu svo þaðan
burt hver í sína átt og höfðu hraðan við.
„Rómverjinn ætlar að ríða á okkr ofan. Gætum okkar.“
Svo kallaði Mallúk til Ben Húrs, og gaf honum um leið
eftirdœmi með því að leggja skyndilega á flótta.
Ben Húr sneri sér í áttina, sem kallið kom úr, og sá
hann þá Messala, þarsem hann sat í vagni sínum, knúði fer-
ej'kin áfram og stefndi beint á fólksþyrpinguna. Nú var
maðrinn mjög skammt frá og sást því skýrt.
Úlfaldinn var ekki lengr í skjóli fólksins eftir að það
! tvístraðist; og þótt hann ef til vill væri liprari í snúningum
en þær skepnur gjörast venjulega, þá lá þó við, að hann
yrði undir hófum hestanna, þarsem hann hvíldist með lok-
! uðum augum og japlaði á hinni óþrotlegu jórtrtuggu með
þeirri værðar-tilfinning, sem ætla má að innrætzt hafi dýri
þessu, er svo lengi hafði verið í uppáhaldi. Hinn egypzki
öldungr kreysti hendr sínar óttasleginn; hann hreyfði sig í
ferðaskrínunni, og bjó sig til að leita þaðan burt; en hann
var heftr af elli, enda gat ekki, jafnvel þótt hætta væri á
ferðinni, gleymt sér svö, að hann hætti að koma höfðinglega
( fram einsog hann augsýnilega átti að sér. Ben Húr stóð
næst þeim og kallaði til Messalaj:
„Kyrr! Gættu að, hvar þú fer ! Aftr á bak! Aftr á
bak!“
Hinn rómverski höfðingi rak upp hlátr og lét sér hjart-
anlegt gaman þykja að. Og er Ben Húr sá, að ekki var
nema eitt ráð til að afstýra slysi, gekk hann fram, þreif af
öllum kröftum í beizlisstengrnar á vinstra ok-hestinum og
þeim, er honum fylgdi, og kallaði upp: ,,Þú, rómverski
hundr! lætr þú þig líf svo litlu v;arða?“ Hestarnir báðir
prjónuðu og drógu hina hestana í kring. Við hallann, sem
varð á vagnstönginni, lá við sjálft, að Vagninn ylti um koll.
Messala komst með naumindum hjá þvi að verða fyrir byltu,
^ en þjónninn, sem með honum ók og var svo einstaklega á- g,