Heima er bezt - 01.09.2006, Blaðsíða 17

Hólmatindur, séð frá Mjóeyri.
Ljósm.: GeirHólm.
tryggðartröll. Ég hitti brátt sýslumanninn
Kristján Steingrímsson og spurði hann
um farangurinn minn. Þá kom á daginn
að Súðin hafði komið að næturlagi og
sýslumaður hafði steingleymt að sækja
hann. Það lagðist þungt í mig því ég
hafði engin önnur föt til skiptana og
þarna stóð ég sannast sagna illa til reika
eftir sjóvolkið og slabbið á götunum
í Hólminum. Það kom síðar í ljós að
farangurinn var á Hólmavík og ég fékk
hann rúmum tveimur mánuðum eftir að
ég kom í Hólminn. Mér hafði líka verið
lofað húsnæði og fæði, en það var ekki
til staðar þegar á reyndi svo ég varð að
dvelja á hótelinu um stund. Sýslumaður
kom mér samt vel fyrir sjónir. Hann bauð
mér upp á kaffi og síðan héldum við
tveir upp á sýsluskrifstofú. Þar afhenti
hann mér lyklana að húsakynnunum
og bauð mig mig formlega velkominn
til starfa. Hann afhenti mér lyklana að
peningaskápnum og bað mig um að láta
sig aldrei fá þá því hann ætlaði sér aldrei
að eiga neitt við ijármálin. „Þú tekur þau
alveg að þér. Ég vil alls ekki hafa umráð
yfir kassanum því að það er þannig
að þegar maður tekur lán hjá sjálfum
sér veit maður aldrei hvar það endar“.
Ég var stoltur af þessum ummælum
Kristjáns sýslumanns og fannst hann
strax trúa mér fyrir miklu. Nú var ekki
eftir neinu að bíða og ég tók strax til
starfa enda höfðu mörg plögg safnast
fyrir hjá embættinu og margar beiðnir
biðu afgreiðslu. Fyrsta daginn vann ég
langt fram á kvöld. Ég skammaðist mín
fyrir útganginn á mér,
fötin skítug og þvæld
svo ég beið færis og
myrkurs að koma mér
heim á hótel því ég
óskaði að sem fæstir
yrðu varir við útganginn
á mér. Þegar kom á
hótelið hitti ég fyrir
mann sem kom eins og
himnasending að ofan.
Hann sá aumur á mér
þegar ég greindi honum
frá högum mínum og
fataleysinu og sagði:
„Það getur vel verið
að ég geti bjargað þér vinur minn“
Hann kvaðst eiga systur í Hólminum
og hann gæti beðið hana um að þvo
fötin fyrir mig og svo yrði þeim skilað
hreinum í bítið morguninn eftir. Allt gekk
þetta eftir og fulltrúi sýslumanns kom
til starfa í hreinum fötum daginn eftir.
Fljótlega kynnist ég William Tómasi
Möller póstmeistara. Hann útvegaði mér
bæði fæði og húsnæði tveimur mánuðum
seinna þegar ég hafði heimt að nýju
fatapokann minn og dívaninn. Hann var
einstakur maður sem vildi Hólminum
allt það gagn sem hann gat látið í té. Ég
vann flesta daga langt fram á kvöld enda
þekkti ég fáa. Smám saman kynntist
ég fólki og fann að andrúmsloftið var
gott á milli manna og samvinna um allt
þegar á reyndi, hvort sem þar áttu í hlut
pólitískir andstæðingar, kaupmaðurinn
og kaupfélagsstjórinn eða einstaklingar
sem gátu lagt lóð sitt á vogaskálamar
bæjarbúum til heilla.
Mjóeyri. Dökki höfðinn er
Hólmadrangur.
Ljósm.: Geir Hólm.
yfir mannskapnum sem kom út. Þeir
voru allir í olíugalla með sjóhatta á
höfði. Það var töluverður öldugangur
og nokkuð erfitt að koma vörum og
farþegum frá borði. Farið var inn í
Olafsvík og stoppað þar í tvær stundir
en þegar kom að Gmndarfírði sagði
skipstjórinn við okkur að hann ætlaði
að taka Grundarfjörð í bakaleiðinni.
Við komum því í Stykkishólmshöfn í
ágætu veðri og sólskini sem mér fannst
eins og fagna mér við komuna.
Ég þekkti engan mann í Hólminum
þegar ég kom þangað um kl. 15 þann
7. febrúar 1942. Hafði þá verið 17 daga
á leiðinni frá Eskifirði. Það þótti alltaf
viðburður þegar einhver nýr íbúi kom í
Hólminn, einkum ef hann ætlaði að taka
að sér ábyrgðarstarf. Mér var sagt það
síðar að Hólmarar hafi velt vöngum yfir
væntanlegum starfsmanni sýslumanns.
Einnafþeim mönnum sem tóku á móti
mér og heilsaði var sýslunefndarmaðurinn
Kristján Þorleifsson úr Gmndarftrði sem
þá var að sinna einhverjum störfum á
sýsluskrifstofunni. Hann var stór og
þrekinn nánast tröll að vexti en ég frekar
lágvaxinn. Ég heyrði hann tauta fyrir
munni sér um leið og hann rétti mér
hönd sína: „Jæja, er þetta þá gripurinn?"
Kristján reyndist mér æ síðan einstakt
Heima er bezt 441