Bænavikan - 22.11.1958, Síða 20

— 20
meir athygli hans og þrek. Það er nærri því
ógerningur að' muna eftir því, að söfnuðurinn
á fyrst og fremst að helga sig boðun hins lif-
andi orðs og gefa sig hið allra minnsta að
stjórnarstörfum. Fordæmi okkar, Kristur, átti
hvergi höfði sínu að að halla. Hann ákvarðaði
söfnuði sínum að lifa pílagrímslífi, en ekki að
hann tæki sér fastan aðsetursstað og væri
andvaralaus í Zíon. (Amos 6, 1.). Kristindóm-
urinn er fyrst og fremst alþjóðlegur. Fyrir
honum fyrirfinnast engin landamæri milli
þjóða og kynflokka. Hann umber enga annar-
lega hugmyndafræði eða heimspeki. Einhver
hefur réttilega sagt: „Um leið og hinn kristni
sekkur sér niður í staðlæg eða þjóðleg hugð-
arefni, hættir hann að vera kristinn.“
Reynum sem heild að endurheimta þetta
mikilvæga kristniboðsafl, sem hjálpar okkur
til að vera trú hinu heimsvíðtæka ætlunar-
verki, sem okkur hefur verið falið. Helgum
okkur kristniboðsstarfinu og fórnum fyrir
það, svo að við getum í sannleika beðið: „Guði
séu þakkir fyrir, að hann hefur leyft okkur að
taka þátt í starfi hans.“
Framtíðarhorfur.
Ef við lítum til baka yfir nærri heillar aldar
kristniboðsstarf í fjarlægum löndum, sjáum
við, að það markast af stöðugum framgangi
aðventboðskaparins í heiminum, og við lítum
framhjá dauðu punktunum og því, sem okkur
hefur virzt vera andstreymi, því að oft á tíð-
um var það, sem leit út fyrir að vera farar-
tálmi eða hindrun, til þess að reyna trú okkar
og minna okkur á, að við værum að vinna fyrir
Guð, og hann snýr öllu til góðs að lokum.
Söfnuðurinn er án efa samfélag Guðs barna,
en saga hans er ennþá óaðskilin sögu heims-
ins, og við eigum að halda starfinu áfram í
því umhverfi og meðal þeirra, sem við erum.
Það er ekki hægt að hagnýta sér marga málma
í upphaflegu ásigkomulagi þeirra. Málm-
vinnslumaðurinn verður að uppgötva þær
málmblöndur, sem gera gullið eða stálið þjál-
ast til að gegna því hlutverki, sem því er ætl-
að. Hinn mikli Meistari veit, hvað fólki hans
er fyrir beztu, og í vísdómi sínum leiðir hann
það að lokatakmarkinu, sem hann hefur sett
því. Samkvæmt forsjón Guðs eru miðstöðvar
fagnaðarerindisins mestmegnis í norðvestur-
hluta Evrópu og norðurhluta Ameríku, með
ýmsum smærri stöðvum annars staðar. Það er
ekki hægt að draga ákveðnar markalínur um-
hverfis hinar kristnu miðstöðvar, og það fer
vel á því. Þessi landamæri hafa færzt til und-
anfarna áratugi og geta enn átt eftir að breyt-
ast. Viðvörunin, „að öðrum kosti kem ég til
þín og færi ljósastiku þína úr stað, ef þú gjör-
ir ekki iðrun.“ (Op. 2, 5.), á við um söfnuð-
inn á öllum öldum og einnig í dag. Vegna
ótrúmennsku og fráfalls hafa mörg þeirra
landa, sem voru miðstöðvar kristninnar, misst
ijósastiku sína, og önnur lönd, sem snúizt hafa
frá heiðni til kristinnar trúar, geta enn orðið
miðstöðvar, sem endurvarpa ljósi sannleik-
ans. Sagði ekki Kristur: „Og menn munu
koma frá austri og vestri, og frá norðri og
suðri, og sitja til borðs í guðsríki. Og sjá, til
eru síðastir, er verða munu fyrstir, og til eru
fyrstir, er verð’a munu síðastir." Lúk. 13, 29.
30.
Þaö lítur út fyrir að síðasti helmingur tutt-
ugustu aldarinnar verði erfiðara tímabil fyrir
söfnuðinn í mörgum löndum en verið hefur
síðustu hundrað og fimmtíu árin. Byltingin,
sem altekur heiminn í sambandi við stjórn-
mál, félagsmál og menningarmál, hefur einnig
áhrif á söfnuðinn. Honum er ógnað með of-
beldi og blóðsúthellingum, sem hingað til hafa
ekki þekkzt meðal menningarþjóða.
Þrátt fyrir umrót og ofbeldi nútímans á
söfnuðurinn að svara áskorun hins ólokna ætl-
unarverks, vitandi að Guð mun fara fyrir
þjónum sínum. „Heimurinn er ekki stjórn-
laus. Komandi viðburðir eru í hendi Drottins.
Guð himinsins ábyrgist jafnt velferð safnað-
arins og örlög þjóðanna." Test. 5. b. bls. 733.
„Bræður, það er ekki tími til að syrgja eða
láta hugfallast, enginn tími til að láta efa og
vantrú ná tökum á sér. Kristur er ekki lengur
frelsarinn í nýju gröfinni hans Jósefs, sem
stórum steini hefur verið velt fyrir og inn-
sigluð rómversku innsigli. Frelsari okkar er
upprisinn. Hann er konungur, Drottinn
drottna, sem situr meðal kerúbanna, og hann
vakir enn yfir fólki sínu mitt í öngþveiti og
ringulreið þjóðanna. Sá, sem stjórnar alheim-
inum, er frelsari okkar. Hann úthlutar hverri
prófraun; hann gætir brennsluofnsins sem
prófar hverja sál. Þegar veldi konunganna