Bænavikan - 22.11.1958, Síða 26

meðal okkar. Við höfum mikinn „Hjálpræðis-
her“, sem vinnur ötullega að sáluhjálp manna
víðsvegar í heiminum á þessum síðustu tím-
um heimssögunnar.. Þvílík forréttindi að
mega vera „Vinafélag“ (Kvekarar), sem vinn-
ur að því að safna saman mönnum og konum
inn í „söfnuð Krists“. Við erum kölluð Sjö-
unda-dags Aðventistar, af því að þessar tvær
mikilvægu kennisetningar, hvíldardagurinn og
endurkoma Krists, eiga að boðast samtíð okk-
ar. Þessi mikla siðbótarhreyfing, sem við til-
heyrum, flytur síðasta viðvörunarboðskap
Guðs til heimsins. Jesús sagði: „Þessi fagn-
aðarboðskapur um ríkið mun prédikaður
verða um alla heimsbyggðina, til vitnisburðar
öllum þjóðum, og þá mun endirinn koma.“
Matt. 24, 14. Aðventistar einir uppfylla ein-
kenni spádómsins í Op. 14. Allir, sem risið
hafa upp síðan árið 1844, eru á eftir tímanum.
Br. Spicer sagði fyrir mörgum árum: „í Op. 14,
sá spámaðurinn Jóhannes, að dómstíminn á
himnum mundi hefjast árið 1844. Hann sá
söfnuð myndast, sem hélt boðorð Guðs, hann
sá hann fara til hverrar þjóðar, kynkvíslar,
tungu og lýðs, og hann sá fólk prédika boðs-
skap um dómstundina. Síðan sá hann þessa
sömu hreyfingu, (Op. 15, 1—4.), sem hófst
árið 1844, enda á glerhafinu í borg Guðs. Það
er engin breyting, ekkert frávik eða nýtt
stjórnarfyrirkomulag. Hreyfingin, sem hófst
1844, er hin sama og spádómurinn segir að
hafi verið á glerhafinu." Árið 1905 skrifaði
Str. White: „Þeir, sem þekkja vörðurnar, sem
markað hafa rétta leið .... ættu ekki að leyfa,
að herfáni þriðja engilsins verði tekinn úr
höndum þeirra. . . Við getum ekki tekið upp
nýtt stjórnarfyrirkomulag, því að það myndi
vera hið sama og fráfall frá sannleikanum."
M.S. 129, 1905.
Hversu uppörvandi er það ekki, að sjá hve
söfnuður okkar kemur greinilega heim við
spádómsmyndina af síðustu siðbótinni. Við
getum vissulega tekið undir með Pétri, er
hann sagði: „Ekki fylgdum vér spaklega upp-
spunnum skröksögum." Sú staðreynd, að við
erum útvalin af Drottni til að boða síðasta
náðarboðskap hans í heiminum, ætti að gera
hjörtu okkar bljúg og lotningarfull. Orðin:
„Þér eruð vottar rnínir," eru jafn sönn í dag
og þau voru til forna. Það færi vel á því, að
við hugsuðum um persónulegan vitnisburð
okkar í þessari sérstöku bænaviku. Geta engl-
arnir vottað, að þolgæði okkar sé þolgæði
hinna heilögu? Erum við svo tengd Guði, að
hægt sé að segja: „Hér eru þeir, sem varð-
veita boð Guðs og trúna á Jesúm“? Boðberi
Guðs segir okkur, að „sterkasta röksemda-
færslan kristindóminum í vil sé kærleiksríkur
og aðlaðandi kristinn maður eða kona“. Guð
vill, að við, sem erum kölluð til að vera vottar
hans á jörðunni í hinni síðustu siðbót, endur-
speglum lunderni hans, séum trú hinu heilaga
trausti og verðum að lokum meðal þeirra, sem
Jóhannes sá á glerhafinu og sungu söng Móse
og lambsins.
„Og ég leit sem glerhaf eldi blandið, og ég
sá þá, sem unnið höfðu sigur á dýrinu og á
líkneski þess og á tölu nafns þess, standa við
glerhafið og halda á hörpum Guðs. Og þeir
syngja söng Móse, Guðs þjóns, og söng lambs-
ins, og segja: Mikil og dásamleg eru verkin
þín, Drottinn Guð, þú alvaldi; réttlátir og
sannir eru vegir þínir, þú konungur aldanna."
Op. 15, 2. .3.