Heimili og skóli - 01.03.1949, Blaðsíða 27

HEIMILI OG SKÓLI
47
TIL GAMANS
Hún hafði rétt fyrir sér.
Fríða litla hefur tekið eftir því, að móðir
hennar, sem á von á erfingja, liggur á hverj-
um degi úti í hægindastól í garðinum og læt-
ur sólina skína á sig. Fríða litla heldur því
fram, að það sé ekkert hollt að baka sig
þannig í sólskininu, en móðir hennar fu!l-
yrðir, að það séu bætiefni í sólskininu. Loks-
ins kemur að því, að Fríða litla eignast litla
systur. Skömmu eftir fæðinguna fær Fríða að
sjá hana, og er hún þá öll rauð og þrútin,
svo að Fríðu lízt ekki á hana og segir:
„Þarna getur þú séð, mamma, að ég hafði
rétt fyrir mér. Þú hefðir ekki átt að liggja
svona lengi úti í sólskininu.“
Bezt hjá sjálfum sér að taka.
Pétur er enginn garpur að reikna, og þó
að faðir hans sé farinn að ryðga í þeim fræð-
um, tekur hann sig þó til, að hjálpa drengn-
um með heimadæmin. Eftir mikil heilabrot
og mikið erfiði, tekst honum að reikna dæin-
in, sem drengurinn átti að leysa heima.
Þegar Pétur kemur heim úr skólanum
næsta dag, spyr faðirinn auðvitað, hvort
dæmin hafi ekki verið rétt.
„Jú,“ sagði Pétur, „en kennarinn sagði, að
það væri þó betra, ef ég vildi reikna dæmin
sjálfur."
Hún gat það á mánudag.
Asa er tveggja ára, en verður þriggja ára
næstkomandi mánudag. Hún er auðvitað al-
veg sannfærð um, að sá dagur muni valda
straumhvörfum í lífi hennar og hlakkar því
mjög til dagsins. Svo kemur einn af vinum
föður hennar í heimsókn, og Ása spyr hann,
hvað hann heiti.
„Ég heiti nú Theódór Friðriksson," segir
hann. „Það er mjög erfitt nafn. Heldurðu að
þú getir sagt það?“
„Nei,“ segir Ása, ,en ég get sagt það á
mánudaginn."
Of seint.
Erla hefur verið að leika sér með drengj-
unum úti í garðinum. Það hefur gengið
ágætlega. En allt í einu dettur drengjunum
það í hug, að þeir geti ekki verið þekktir
fyrir að leika sér við „stelpu“, því að nú ætla
þeir að fara að klifa hæsta fjall jarðarinnar,
sem er stór viðarhrúga í garðinum, og Erla
verður að fara inn.
Hún horfir á þá með aðdáun út um glugg-
ann og segir síðan við mömmu sína:
„Heyrðu mamma. Eg vildi heldur vera
drengur. Er það of seint að hugsa fyrir því
nú?“
Hún vissi, hvað hún söng, sú litla.
Anna litla var 6 ára. Hjá foreldrum henn-
ar starfaði farskóli í mánuð. Einn daginn
fóru hjónin í kvöldboð. Anna litla lék sér
um kvöldið og var kát. Um háttatíma sagði
kennarinn við hana:
„Þú ættir nú að fara að hátta, góða mín.
Þú þarft að vera sofnuð, þegar mamma þín
kemur heim.“
Anna litla svaraði:
„Nei, ég þarf þess ekki. Ég veit, hvernig
mamma lætur, þegar hún fer í burtu. Þá er
hún svo lengi, að hún kemur ekki heim
fyrr en einhvern tíma um nóttina."
Mörgum tekst það sjálfsagt meir en
að vonum, en enginn þarf að undrast,
þótt eftirtekjan verði stundum rýr,
þegar þannig er í haginn búið.
En ljósið skín einnig á leið kennar-
ans. Oft gleðst hann við góðan ávöxt
iðju sinnar — ávöxt, sem hann finnur
stundum þar, sem hann væntir sízt.
Eirikur Stefdnsson.