Heimili og skóli - 01.12.1950, Blaðsíða 23

HEIMILI OG SRÓLI
139
Ellefu barna móðir segir frá.
Heimili og skóli hefur oft óskað
eftir stuttum greinum frá mœðr-
um og feðrum, en því miður
hefur litið borizt af slíku, og
liggja vafalaust til þess gildar or-
sakir, aðrar en tómlœti. Það vceri
þó vissulega margt á slíkum frá-
sögnum að grœða og oft fróð-
legt að fá að heyra, hvernig mœð-
ur með stóran barnahóp fara að
þvi að sinna öllu, barnauppeld-
inu, húsmóðurstörfunum o. fl.
Hér birtist ein slík frásögn, og
þó að hún sé eftir danska konu,
eru umsvif mæðranna og hús-
mœðranna alls staðar svipuð. —
Þessi grein er viðtal, sem frú Due-
dahl Knudsen átti við blaða-
mann, sem kom á fund hennar,
til að spyrja hana frétta af lífs-
starfi hennar. Ritstj.
„Eg hafði mikið að gera, þegar
barnahópurinn stækkaði, og maður-
inn minn, Andrés, varð að fara til
vinnu sinnar á hverjum morgni,“
sagði frú Knudsen. „En frá því að
ur aldrei jólagleðina." Hann ætlaði
að reyna að muna þetta.
„Sá, sem gleymir jólabarninu, finn-
ur aldrei jólagleðina."
(Saga þessi er tekin úr bókinni „Sög-
urnar hennar ömmu,“ sem komin er
út fyrir skömmu hjá Bókaútgáfu Æsk-
unnar.)
börnin voru lítil, reyndi eg að kenna
þeim að hafa gleði af vinnunni. Eg
kenndi þeim að meta réttilega vinnu
föður þeirra, og Andrés gerði þeim
skiljanlegt, að ekki bar heldur að líta
á hin daglegu störf mín eins og eitt-
hvað sjálfsagt. Þegar maðurinn minn
gekk til vinnu sinnar á morgnana,
sagði hann oft: „Jæja, börnin mín,
nú skuluð þið vera ákaflega góð við
mömmu í dag og hjálpa henni, eins
og þið getið.“ Þessi hvatning vakti
áhuga barnanna fyrir því, að allt
gengi vel á heimilinu. Þegar eg sá svo
til Andrésar á kvöldin, sagði ég við
börnin: „Hlaupið nú á móti pabba
og takið á móti honum. Hann er bú-
inn að vinna mikið í dag.“ Og þá
hljóp allur skarinn af stað. Þessarx
glöðu og alúðlegu móttökur gerðu
manni mínum glatt í geði.
„Gekk það ekki stundum illa, að
hafa stjórn á þessum hóp?“
„Það hefur mér aldrei fundizt. Ég
hef aldrei notað skammir við börnin
mín. Þegar eitthvað hefur bjátað á,
og það hefur auðvitað komið nokkuð
oft fyrir, þá hefur mér ætíð gefizt bezt
að leysa vandamálið með því, að fá
börnunum verkefni. „Knútur,“ kall-
aði ég, „þú getur sótt fyrir mig eldi-
við.“ „Elín, viltu nú ekki líta eftir
litla bróður?" Það er alltaf hægt að fá
einhver verkefni handa börnunum.
Og vinnan er gott meðal til að sigrast
á ýmsu illu.“
„Var ekki stundum erfitt að afla
nauðsynja handa þessum stóra hóp?“