Heimili og skóli - 01.08.1962, Blaðsíða 8

60
HEIMILI OG SKÓLI
aði hann ekki enn um græzku. Ekki
man ég með vissu hvað þetta gekk
lengi, en að síðustu þótti kennaranum
þetta grunsamlegt og hringdi til tann-
læknisins. Kom þá í ljós, að þangað
hafði drengurinn aldrei komið og að
allir þessir tannsjúkdómar og tannvið-
gerðir voru uppsuni einn. Allt fundið
upp til að losna við skólasetuna. En
líklega hefur þetta orðið honum nokk-
ur lækning.
Fyrir allmörgum árum kom fyrir
annað svipað dæmi, en þá var það sjö
ára drengur, sem um var að ræða.
Þetta gerðist í vorskólanum og hafði
drengurinn innritazt fyrir nokkrum
dögum.
Eitt kvöld hringir faðir hans til mín
og segir, að nú sé ekki gott í efni. Seg-
ir hann að drengurinn neiti að fara í
skólann og beri því við, að börnin séu
svo vond við sig og stríði sér svo mik-
ið, að hann geti ekki verið með þeim
lengur, einkum bekkjarsystkinin.
Hann biður mig að athuga þetta og
reyna að kippa þessu í lag. Hann seg-
ist muni sjálfur koma með strákinn
næsta morgun.
Ég hringi svo í kennara drengsins
og spyr hann um þetta. Hann hafði
ekki orðið var við neitt slíkt, en full-
yrti, að það gerðist ekkert slíkt inni í
kennslustofunni. Líður nú til næsta
dags.
Móðir drengsins kom svo í skólann
næsta morgun og segir að drengurinn
harðneiti að fara í skólann af því að
börnin séu svo vond við sig, og veit
hún nú ekki, hvað til bragðs á að taka.
Þetta voru menntaðir og góðir foreldr-
ar og tóku þessu með gætni og skyn-
semi.
Nú minntist ég þess allt í einu, að
það á að berklaprófa börnin þennan
dag, og geti skeð að þau viti það fyrir-
fram. Ég spyr frúna, hvort ekki sé
hugsanlegt að drengurinn sé hræddur
við þessa aðgerð, eins og sum önnur
börn. Það hafði oft komið fyrir áður,
og hafði þá jafnvel þurft að fram-
kvæma hana með valdi. Hún telur
þetta ekki óhugsandi, og segist muni
reyna að komast eftir þessu með lagi
og fer síðan heim. Síðar um daginn
hringir hún og segir að þetta hafi ver-
ið hin rétta ástæða til að drengurinn
vildi ekki fara í skólann. Hafði hann
játað allt fyrir henni og var mál þetta
nú úr sögunni. Þeir geta verið býsna
klókir þessir litlu karlar.
Hér kemur svo að lokum saga um
vel hugsuð ósannindi og margendur-
tekin: Þetta var 12 ára piltur í sjötta
bekk. Hann hafði ekki vakið neina
athygli fyrri hluta þessa vetrar né áð-
ur, en þegar kom fram yfir áramót tók
hann að vanrækja nám sitt úr hófi, en
hafði alltaf skýringar á takteinum,
sem allar voru ósannar, og þegar líða
tók að vorprófi vantaði hann oftar og
oftar í skólann. Foreldrar hans vissu
um þetta, en fengu ekki að gert. Kenn-
arinn hafði stöðugt samband við móð-
ur hans og stundum var hann sóttur
heim.
Einn morgun hringir hann í mig,
heilsar kurteislega og kynnir sig. Bið-
ur hann mig því næst að skila því til
kennara síns, að hann sé lasinn og geti
ekki komið í skólann. Ég trúði þessu
með nokkrum semingi en segi kennara