Heimili og skóli - 01.08.1962, Blaðsíða 34

86
HEIMILI OG SKÓLI
hún óttaðist að Móna myndi einnig
taka þessa hræðilegu veiki.
Móna hló og lék á als oddi. Hún
sagði:
„Eruð þið nýi pabbi og nýja
mamma. Mér líkar vel við ykkur.“
Móna litla féll fljótt inn í fjöl-
skyldulífið á Newhallsheimilinu. Hún
kom oft til föðurins með vandamál sín
og þreyttist aldrei á að hjálpa móður-
inni við heimilisstörfin. Henni samdi
prýðilega við bræðurna tvo.
Newhallsfjölskyldan kunni vel liinu
friðsæla og háttbundna sveitalífi.
Þarna var sáð og uppskorið. Fjölskyld-
an gat alltaf lagt til hliðar ofurlítið af
eggjum, sem hún seldi síðan surnar-
gestum, og það kom ótrúlega mikið af
rúgbrauði og hveitibrauði út úr ofn-
inum hennar frú Newhall. Það, sem
fjölskyldan þurfti ekki að borða sjálf,
var vafið í umbúðir og selt nágrönn-
unum. Loks komst framleiðslan upp
í 30 brauð á dag. Brauðið var síðan
sent með pósti til margra staða í Nýja-
Englandi. Fyrstu jólin, sem þau voru
öll saman, höfðu börnin safnað nokkr-
um skildingum hvert og gáfu foreldr-
um sínum dálítið óvenjulega jólagjöf.
Það var viðurkenning fyrir 10 dollur-
um, sem áttu að nægja fyrir mat og
húsnæði handa munaðarlausu barni í
Hong-Kong einn mánuð.
„Við vissum, að ykkur myndi falla
vel slík gjöf,“ sagði Virgil kankvíslega.
En þegar hann sá, að tárin komu fram
í augun á Virginíu spurði hann kvíða-
fullur: „Drengirnir í skólanum sögðu,
að ég ætti heldur að kaupa ilmvatn
handa þér. Hefðir þú heldur viljað
ilmvatn?“
„Mér þykir mjög gaman að eiga
ilmvatn," sagði Virginía hreinskilnis-
lega, en þetta er samt bezta jólagjöf-
in, sem ég hef nokkru sinni fengið.“
Da»- nokkurn kom formaður barna-
o
verndarráðsins, sem á sínum tíma
hafði ekki talið þau hjónin fær um að
taka kjörbarn og sagði þeim frá fimm
ára gamalli svertingjatelpu. „Henni er
bráðnauðsynlegt að eignast gott lieim-
ili og góða foreldra sem allra fyrst. Eg
kom til að vita hvort. ...“
— Frú Newhall svaraði um hæl:
„Jú, að sjálfsögðu viljum við það.“
Linda var yndisleg telpa, stóreyg
með ljósbrúnan hörundslit og svarta
hrokkna lokka. Fyrstu vikurnar grét
hún oft og var alltof háð hinum nýju
foreldrum sínum og systkinum. Hún
vildi eiga alla hluti. „Er þetta stóllinn
minn? Á ég hann ein? Á ég þessa
kommóðuskúffu alein?“
„Þú átt ekki að vera svona heimsk,“
sagði Móna hæglátlega. „Þetta er hús-
ið okkar. Við eigum þetta öll.“
Þetta litla samfélag, sem Newalls-
hjónin höfðu myndað, tvö Indíána-
börn og eitt barn frá Kóreu þurfti
ekki að óttast, að þau væru litin
hornauga sakir litarháttar. En það
komu fram nokkrar athugasemdir,
þegar Linda bættist í hópinn. Dag
einn, þegar Móna kom heim frá
skólanum sagði hún óðamála: „Einn
krakkinn í bekknum sagði, að Linda
væri kynblendingur.“
Og frú Newhall segir: „Eitt andar-
tak rann mér svo í skap, að ég þorði
ekki að snúa mér við og láta Mónu
sjá mig. En svo lagði ég handlegginn
utan um báðar stúlkurnar mínar og