Heimili og skóli - 01.08.1962, Qupperneq 16

68
HEIMILI OG SKÓLl
yfirskeggið frá því, að ég mundi fyrst
etfir mér. Jafnvel gulu tóbaksblettirn-
ir í yfirskegginu höfðu heldur ekki
tekið neinum breytingum síðan við
slógum reitum okkar saman. Afi kom
alltaf fram við mig sem jafningja. Ég
man alltaf eftir deginum, þegar ég
lenti í árekstri við fjölskyldu mína og
hafði ákveðið að fara að heiman í
fússi. Ég var þá aðeins sex ára og var
bráðlyndur eins og hanakjúklingur.
„Ertu nú viss um, að þú hafir tekið
með þér allt það, sem þú þarft á að
halda?“ spurði afi vingjarnlega, og
lézt vera fullur af áhuga fyrir þessu
uppátæki mínu. — „Eldspýtur? Öxi
til að höggva í eldinn? Byssu til að
skjóta með fugla?“
Ég sveiflaði bakpokanum á öxl mér.
„Nú fer ég,“ sagði ég með stoltum
svip, þótt ég nötraði í hnjáliðunum.
„Ætlarðu ekki að taka í höndina á
mér?“ spurði afi og rétti fram stóra
hramminn sinn.
Ég rétti honum höndina og skálm-
aði svo út að tjaldinu mínu. Ég hafði
hugsað mér að leggja af stað fyrir dög-
un næsta morgun. En þegar myrkrið
dettur á, verður maður eitthvað svo
einmana í tjaldi, jafnvel þótt það
standi að húsabaki. Það voru ekki
nema 30 metrar heim að húsinu okk-
ar, en fyrir minni særðu sál, mátti
þetta hús, mín vegna, standa uppi í
tunglinu. Ég gat ekki kveikt mér bál,
því að ég átti engan eldivið. Mýflug-
urnar tóku nú að sveima í kringum
mig banhungraðar. Ég var sjálfur
svangur. Nóttin bjó yfir alls konar
leyndardómsfullum hljóðum, og ég
hrökk í kút og hnipraði mig saman,
þegar uglurnar vældu eða broddgölt-
urinn snökti úti í kjarrinu.
Allt í einu heyrði ég fótatak á gras-
vellinum fyrir utan. Það nálgaðist
tjaldið mitt. „Er ekki allt í lagi þarna
inni?“ Þetta var afi og rödd hans
hljómaði eitthvað svo notalega og hlý-
lega. „Get ég nokkuð gert fyrir þig?“
„Nei, ég þakka fyrir,“ sagði ég og
barðist við grátinn.
„Nú skaltu hlusta á mig,“ sagði afi.
„Ég er nú eins konar sendiboði frá
pabba þínum og mömmu, og svo auð-
vitað ömmu gömlu. Þeim hefur nú
komið saman um, að þetta hafi verið
einhver mistök á báðar hliðar. Þú skalt
ekki halda að við æltum að fá þig til
að játa eitt né neitt, sem þú hefur ekki
gert eða biðjast afsökunar, ef þar fvlg-
ir enginn hugur máli. En ég ætla bara
að láta þig vita, að mamma þín geym-
ir ágæta eplatertu síðan í dag, og það
væri bæði synd og skömm að fleygja
henni.“
Ég var nógu vitur til að skilja, að
hér var um útrétta hönd að ræða, sem
mér var boðin til sátta.
„Við getum rætt þetta,“ sagði ég og
reyndi að gera röddina rólega og kalda,
en langaði þó mest til að stökkva út úr
tjaldinu, fleygja mér í fang afa, og
gráta til að létta á hjarta mínu. Ég
vissi ekki þá, að þessi gamli öldungur
liafði haft mikið fyrir því að fá for-
eldra mína til að trúa honum fyrir
sáttaumleitunum, svo að ég gæti snú-
ið aftur heim með fullri sjálfsvirð-
ingu.
Þegar ég var átta ára, eignaðist ég
fyrstu byssuna mína. „Mömmu þinni
þykir, sem ég sé gamall heimskingi,"