Heimili og skóli - 01.08.1962, Blaðsíða 23

HEIMILI OG SKÓLI
75
Þegar svo ber við, að barn brýtur
heilann um slíka hluti, getum við sagt
því, að það verði sjálft að vinna eitt-
hvað til þess að fá bæn sína uppfyllta,
alveg eins og þegar pabbi gerir slíkar
kröfur. Kannski barnið hafi beðið Guð
um að láta hætta að rigna, eða beðið
hann um þríhjól? Þá er gott að minna
barnið á að Guð hafi skapað heiminn
þannig, að þar skiptast á sólskin og
regn, og að Guð hafi gefið börnunum
foreldra, sem geta gefið þríhjól, ef
þeir geta. Við getum einnig sagt börn-
um okkar að guð ætlist til þess — alveg
eins og pabbi og mamma — að þau
biðji ekki um ómögulega eða óskyn-
samlega hluti, t. d. að biðja um sól-
skin, þegar menn þurfa umfram allt á
regni að halda.
Við getum einnig gefið börnunum
það svar, að Guð ætlist til þess að við
biðjum hann að hjálpa okkur til að
vera góð og staðföst, hjálpa okkur til
að leysa vandamál, sem við getum ekki
leyst sjálfkrafa. Við megum ekki biðja
liann að losa okkur við alla erfiðleika.
Við eigum heldur að biðja hann að
hjálpa okkur til að gera engin glappa-
skot. Við eigum ekki að biðja Guð að
„gera okkur góð“, heldur „hjálpa okk-
ur til að vera góð“.
Það er eðlileg bæn að biðja Guð um
að uppfylla einhverja ósk, ef það er
gert á réttan hátt. En bænin er dálítið
annað og meira. Jafnvel lítið barn er
ekki of lítið til að vita, að bænin er
ekki aðeins fólgin í því að biðja um
eitthvað ákveðið. Hún er samtal við
Guð, alveg eins og þegar við tölum við
aðra menn til þess að fá að vita hvað
það er, sem þeir ætlast til af okkur.
'Segið barni yðar ekki, að það skipti
litlu máli hverju maður trúi, ef við
aðeins trúum á eitthvað.
Sjálft orðið „trú“ skelfir marga for-
eldra, og við erum svo fjarska varfær-
in, að við leggjum áherzlu á, að kenna
börnum okkar ekkert það, sem gerir
þau öðruvísi en önnur börn. Þetta
leiðir oft til þess, að við gefum börn-
um okkar þá hugmynd um Guð, að
hann sé ópersónulegur og óendanlega
fjarlægur og standi ekki í neinu sam-
bandi við daglegt líf okkar. „Það
liggja margar leiðir til Guðs,“ segjum
við oft. Og auðvitað er það satt. En
við gleymum því oft, að enginn nær
marki sínu nema hann velji einhverja
leiðina, sem að því liggur.
Við getum heldur ekki látið það
börnunum eftir að taka afstöðu til
Guðs, „þegar þau eru orðin stór“.
Þau þurfa á sinni trú að halda einmitt
nú á meðan þau eru ung. — Ekki að-
eins þegar þau stækka. Börnin eiga að
vaxa upp með trúnni. Hún talar ekki
aðeins til vitsmunanna, heldur einnig
til hjartans. Hún á að vera jafn sjálf-
sagður og eðlilegur þáttur í lífi barns-
ins sem ást foreldranna.
Ef til vill finnur barnið þörf fyrir
að fara í kirkju, þegar það stækkar —
ef til vill ekki. En eitt er víst: Það
verður erfiðara að taka jákvæða
ákvörðun um slíkt, ef það hefur aldrei
reynt það.
Segið barninu ekki — og heldur ekki
minnstu börnunum — að þegar Guð
situr í himni sínum gerist ekkert illt
á jörðinni.
Við lifum í heimi, sem er svo barma-
fullur af hættum og slysum, að jafnvel