Læknaneminn - 01.07.1967, Síða 39

LÆKNANEMINN
39
fæðingardeildinni, hve margar
mæðranna voru ungar, ógiftar
stúlkur, sem ætluðu að gefa barn
sitt að fæðingu lokinni. Þjóðfélag-
ið veitir slíkum stúlkum litla að-
stoð, nema rétt fyrstu vikurnar
eftir barnsburð. Er þá oftast eina
ráð stúlknanna að gefa barnið, og
höfðu sumar þegar gefið eitt
barn eða áttu annað fyrir heima.
Mæðurnar voru látnar annast
börnin, meðan þær lágu á fæðing-
ardeildinni, og var því skilnaður,
sem varð að veruleika oft sár.
Einhverjar hættu þó við að gefa
barn sitt eftir að hafa sinnt því.
Síðar fréttum við, að það hafi
ekki tíðkazt þar í landi, að ógiftar
konur fengju ráðleggingar hjá
læknum varðandi getnaðarverjur.
Gildir einu um aldur konunnar og
aðra aðstöðu. Munu þetta óskrif-
uð lög runnin frá kristinni sið-
fræði. Á síðari árum eru þó víð-
sýnir læknar á öðru máli og gefa
slíkar ráðleggingar þeim, er þess
leita.
Fleira vakti athygli okkar á
fæðingardeildinni t. d., hve var-
kárir læknar eru gagnvart blóð-
þrýstingshækkun kvenna, einkum
á síðari hluta meðgöngutímans,
og var slíkt tekið mjög föstum
tökum. Á þessari stofnun er lítið
notuð sogklukka vegna þess að
barnalæknar telja, að hún valdi
aukinni, tíðni heilaskemmda í ung-
börnum. Aldrei er þreifað um
endaþarm, en alltaf um leggöng,
til að meta útvíkkun. Er það vit-
anlega sýklasneydd þreifing, og
ekki gerð oftar en tvisvar til
þrisvar sé allt með felldu.
Talsvert af blökkufólki starfar
við sjúkrahúsasamsteypuna,
minna þó á Charing Cross en hin-
um sjúkrahúsunum. Okkur fannst
undantekningarlaust gott að
vinna með því fólki og mjög hlý-
legt að líta brúnan hörundslit
þess á steinstéttum milli stein-
húsa. Litaraft þeirra lagði okkur
til grá-fjólubláan blæ, sem áður
kölluðumst hvítir. Því betur sem
við kynntumst lituðu fólki, því
minna skildum við í kynþáttafor-
dómum. Innflutningur litaðra
manna til Bretlands, einkum þó
frá nýlendunum, veldur þar tölu-
verðu vandamáli í dag. Samkenpni
um atvinnu er hörð, og líkar
brezkum illa að bæta við keppi-
nautum, sem auk þess eru af öðr-
um kynstofni. Á Speaker’s Corner,
samastað allra „karla á kassan-
um“ þar í borg, hlýddum við á
fulltrúa samtaka innfæddra
Afríkubúa í Bretlandi. Hann
krafðist jafnréttis á við hina
hvítu íbúa Lundúna. „Hypjið ykk-
ur heim til Afríku, svörtu hund-
ar, segir Bretinn, en gerið Afríku
svarta og við munum gera Bret-
land hvítt,“ sagði blökkumaðurinn.
Lundúnir eru borg mikilla and-
stæðna og hefur upp á slíkan
marsrbreytileika að bióða, að all-
ir hljóta að finna þar eitthvað
við sitt hæfi. Að vísu á hún sér
ekki ósnortna náttúrufeðurð, en til
þess ætlast enginn. Söfnin eru
sögurík, leikhúslíf, kvikmyndir og
tónleikar með blóma. Er þar um
auðugan garð að gresja og nautn
að mega velja. Borgin er óhrein,
loftið mengað sóti og ósi farar-
tækja, sólin alltaf slikjuð og
himinninn aldrei tær. Umferðin er
ótrúlega þreytandi og mannfiöld-
inn eins og mannkvn, sem flæðir
á móti okkur, andlit eftir andlit
og ekkert þeirra eins. Samt er
hér að finna töfra þess farvegs,
þar sem líf streymir í öllum mvnd-
um og gervum, iðandi á strætum
milli húsa, og mann langar að
koma einhvern tíma aftur.