Læknaneminn - 01.11.1974, Blaðsíða 25

Ævintýri í H. C. Andersen stíl eftir Ole Horwitz
Það var fallegt úti í sveitinni. Kornið var gult og
grasið grænt. Húsin voru lítil og lirörleg og þannig
var fólkið líka, sem bjó í þorpinu. Aðeins eitt hús
var stórt og fallegt ,en það var nýja sjúkrahúsið.
Það var ein míla á lengd og tvær á breidd. Þakið
var gulli lagt og á gólfinu var ítalskur marmari af
fínustu gerð. Inni í húsinu stirndi á silfur og króm.
Þar stóðu öll fínu tækin og því fínni sem þau voru,
þeim mun minna voru þau notuð. A þau alfínustu
höfðu verið festar litlar silfurhjöllur, sem hringdu
þegar fólk gekk framhjá. Þannig komst enginn hjá
því að taka eftir þeim. „Fínt er það,“ sagði gamla
fólkið í þorpinu, „en það er dýrt.“ „Pé,“ svaraði
yfirskrifstofuhliðardeildarforstöðumannsefnið. „Pé,“
svaraði meinatæknirinn, og „Pé,“ svaraði dyravörð-
urinn. Og þá hlaut þetta að vera allt í lagi.
Kvöld nokkurt var mjög vont veður. Það rigndi
og stormurinn geisaði um sveitina. Já, veðrið var
svo vont, að það var varla næturlækni út sigandi.
Þá var hringt á dyrabjöllu sjúkrahússins. „Hleypiði
mér inn,“ var kallað aumlegri röddu, „hleypiði mér
inn.“ Og dyravörðurinn opnaði dyrnar, jafnvel þótt
það væri brot á reglugerðinni. 0, það voru ósköp
að sjá útganginn á þessum vesaling. Síða gula hár-
ið var rennblautt og vatnið streymdi inn í skóna
hans að framan og út að aftan. Já hann var reglu-
legur vesalingur. „Hleypiði mér inn,“ bað hann,
„hleypiði mér inn, því að ég er sannur vísindamað-
ur. En sjáiði bara, tölvan mín hefur orðið gegn-
blaut í rigningunni.“ Og hann þrýsti á alla takkana
á tölvunni. „Knaks,“ sagði hún og öll intergrölin
hrundu niður á gólf.
„Við skulum nú sjá hvað hann getur,“ sagði gamli
yfirlæknirinn, því að hann var sannur yfirlæknir.
Svo fór hann niður í kjallara og sótti minnsta vanda-
málið, sem hann gat fundið. Já, það var svo lítið að
varla var unnt að koma auga á það, því það var eig-
inlega ekki neitt. Nú nú, svo lét hann það á rúm-
botninn og ofan á það lét hann tuttugu æðardúns-
sængur og þrjú silkiteppi. „Góða nótt,“ sagði hann
og svo slökkti hann ljósið.
Næsta morgun kom hann inn og spurði unga
lækninn - Jóhannes var hann kallaður, því það var
það sem hann hét - hvernig hann hefði sofið. „Ó,
hræðilega illa,“ sagði Jóhannes. „Mér hefur ekki
komið dúr á auga í alla nótt. Eg er bæði blár og
marinn um allan líkamann.“ Nú gátu allir séð að
Jóhannes var sannur vísindamaður og hann fékk
lítið herbergi út af fyrir sig, já, það var nú eigin-
lega heill salur, og þar gat hann setið og rannsakað
allan daginn. Ilann fékk líka stækkunargler — þið
vitið jú vel hvað það er - og það var svo sterkt, að
maður gat jafnvel séð haus og hala á litla vandamál-
inu, sem hann hafði fengið hjá gamla yfirlækninum.
Og svo sat Jóhannes og horfði á haus og hala allan
liðlangan daginn. Og hann skrifaði svo mikið með
pennanum sínum að blekið slettist út um allt. Hann
skrifaði alerfiðustu orðin, sem hann kunni, já, þau
voru svo erfið að enginn skildi þau, ekki einu sinni
LÆKNANEMINN
21