Læknaneminn - 01.04.2004, Blaðsíða 39

á deildinni. í þeim tímum var fólki m.a. kennt að kynna tilfelli
og kom í hlut allra að kynna eitt slíkt tilfelli. Við höfðum tekið
með íslenskt nammi og harðfisk á einn fundinn en í Ijós kom
að Dr. Goodman fannst allur fiskur vondur og urðum við að
hafa harðfiskspokann lokaðan allan tímann þar sem honum
fannst lyktin ógeðslega vond! Dr. Goodman var annar af tveim-
ur sérfræðingum á Charity í urologíu og var löngu hættur að
fara í aðgerðir þar sem hann var slæmur í bakinu (samt gat
hann verið í golfi alla daga!) en residentarnir (= deildarlæknar
í sérnámi) sáu alveg um alla deildarvinnu og aðgerðir (hinn sér-
fræðingurinn var eingöngu í einhvers konar skrifstofuvinnu og
við sáum hann aldrei ?!?).
Fyrsta daginn okkar á Charity varð okkur Ijóst að við vor-
um alls ekki komin í neitt frí, heldur var ætlast til þess að við
mættum alveg eins og aðrir nemar á deildinni. Það þýddi að
við þurftum að mæta kl. 5 á morgnana og gera dagnótur um
þá sjúklinga sem lágu á deildinni en svo komu residentarnir
um kl. 6 og læknanemarnir kynntu hvern sjúkling. Fólk þorði
ekki annað en að mæta á réttum tíma og fylgja fyrirmælum
residenta í einu og öllu því verklegt mat var stór hluti af ein-
kunninni. Dagurinn fór því í það að elta resídentana út um allt,
en þeir voru misvel upplagðir, enda á vakt þriðja hvern dag. Á
Charity sáum við ýmís sjaldgæf vandamál sem voru langt geng-
in, því margir veigra sér við því að leita læknis, þar sem þeir
eiga engan pening. Þannig sáum við td. tvo með Fournier's
gangrene (drep í pungnum) og einn með priapism (stand-
pína) sem hafði staðið lengur en sólarhring. Á mánudögum
og föstudögum voru svo klím'kkur, þ.e. þá kom fólk til að hitta
þvagfæralækna svipað og væri gert hér á stofu. Það voru án
efa lærdómsríkustu dagarnir. Kúnnarnir voru fólk án trygginga
sem var ánægt með að hitta hvaða manneskju sem var í hvít-
um slopp. Það var ekki hægt að panta sér tíma heldur einungis
dag og þurfti fólk þá að mæta kl. 07 og bíða í röð og vona að
það myndi nást að afgreiða alla fyrir kl. 17 þegar lokaði. Því
þurfti að skoða allt þvag á staðnum og þreifa prostötur í gríð
og erg og höfum við örugglega þreifað samtals fleiri prostötur
heldur en öll bekkjarsystkin okkar samanlagt (þó svo það hafi
verið búið að banna okkur að koma við sjúklingana var það
ekki tekið mjög hátíðlega og Jóhann fékk m.a. að framkvæma
ófrjósemisaðgerð undir eftirlití sérfræðings!).
New Orleans er alveg ótrúlega skemmtileg borg og var okk-
ur margoft sagt það á leiðinni þangað (m.a. af tollstjóranum
sem hleypti okkur inn í landið) að við værum sko að fara til
bestu djammborgar USA. Og við urðum ekki fyrir vonbrigðum.
Næturlífið í Reykjavík...GEISÞ!! Aðaldjammgatan heitir Bour-
bon Street og það var ekki óalgeng sjón að stelpur beruðu
brjóstin eða strákarnir sýndu „litla vininn" í skiptum fyrir perlu-
festar sem kastað var niður af svölum nærliggjandi húsa. Þetta
er angi af hefð á kjötkveðjuhátíðinni Mardi Gras sem haldin
er í febrúar, en þar gengur fólk oft svo langt að það er alveg
komið úr öllum fötum og dansar svo um göturnar. Það eru ótal
klúbbar út um allt með alls kyns tónlist en New Orleans er svo
sannarlega þekkt fyrir djassinn og við kíktum líka á einn elsta
djassstað þeirra, Rreservation Hall, sem var án loftkælingar
svo fólk gat hreinlega ekki stoppað þar lengur en hálftíma í
einu (hentugt fyrir þá). Maturinn var líka mjög góður, þarna er
borðað mikið sjávarfæði og var túnfiskur í uppáhaldi hjá okkur
en við smökkuðum varla kjöt á meðan við vorum þarna.
Mestu vonbrigði okkar með hið annars mjög svo ágæta
Louisiana ríki var þegar við áttuðum okkur á því að þar er
engin strönd. Öll „strandlengjan" er eitt allsherjar fen, alla leið
frá Flórída til Texas. Þannig að við komumst lítið í sólböð. Við
héldum líka að við hefðum valið einn sólríkasfa og heitasta tím-
ann til að fara á en við hefðum frekar átt að taka með okkur
regnhlífar í stað baðfata því það rígndi alveg ótrúlega mikið.
Þetta var að vísu einn heitasti tíminn og rakinn í kringum 100
%, en þessu fylgdi líka þrumuveður a.m.k. einu sinni á dag með
úrhelli. Svo var líka alveg ómögulegt að finna út úr því hvernig
maður átti að klæða sig því ef maður var léttklæddur til að
stikna ekki úti, þá var maður alveg að drepast úr kulda inni í
loftkældum byggingunum og öfugt.
Það kom okkur dálítið á óvart hvað kanarnir vissu lítið um
ísland. Margir vissu ekki einu sinni að það væri til! Einn res-
identinn hélt að við værum borg í Þýskalandi, aðrir að íslend-
ingar væru eskimóar. Það sem flestum fannst þó merkilegast
við ísland var það að við berum nöfn feðra okkar (eða mæðra)
sem eftirnöfn. Mörg krakkanna sem við kynntumst báru hins
vegar sérlega skrautleg nöfn s.s. Laci LaFleur (Dr. Goodman
var viss um að það væri til klámmyndastjarna sem héti þessu
sama nafni), Rusty Rodríguez, Shamalon Jackson og Smitha
Warrior.
Eftir 4 vikur af dýrindis yfirlæti, dynjandi tónlist, mikið af
túnfisksteikum og bólgnum prostötum var ferðinni svo heitíð
heim. Það var í stíl við alla fyrri gestrisnina að okkur var skutlað
út á flugvöll í einkabíl af einni stelpunni á 3. ári. Jóhann var
orðinn sannfærður um að búið væri að breyta honum í mjúkan
Suðurríkjamann og ekkert gæti komið upp íslenska stress-
levelinu á ný. En þá tók flugferðin við. í fyrsta lagi höfðum
við keypt alltof mikið af bókum í risastóru læknabókabúðinni
á stúdentagörðunum og troðið þeim í alltof stóra tösku. Því
þurfti að fara í miklar millifæringar á bókum milli taskna með
tilheyrandi vigtunum á flugvellinum. Urðum svo sein að við rétt
náðum fluginu. í öðru lagi elti rigningin okkur frá New Orleans
til Atlanta og þar var hún svo mikil að fluginu okkar til Boston
seínkaði um rúman klukkutíma. Við komum því til Boston 14
mínútum fyrir flugtak Flugleiðavélarinnar. Þá gafst ekki tími til
að hafa upp á farangrinum, einhverjum óeinkennisklæddum
starfsmanni treyst fyrir öllu (ókei, ekki það gáfulegasta), og
síðan hlaupið eins og fætur toguðu yfir Boston flugvöll þveran
með sextugan þýskan túrista í eftírdragi sem þurfti að ná sömu
vél. Við komumst heim og eftir fimm daga áhyggjur af því að
farangrinum með öllum bókunum okkar hefði verið stolið, kom
hann loks í Ijós.
Sigurdís Haraldsdóttir og
Jóhann Páll Ingimarsson.
39