Læknaneminn - 01.04.2004, Blaðsíða 38

A HOUSE IN NEW ORLEANS..,
Sigurdís
Haraldsdóttir
Jóhann Páll
Ingimarsson
There is a House in New Orleans
They call the Charity Hospital
Það var í byrjun ágúst 2002 sem við lögðum upp í ferð til
New Orleans í Louisiana-fylki í Bandaríkjunum, fyrst íslenskra
læknanema til að fara sem skiptinemar til Bandaríkjanna á
vegum IFMSA. Ferðalagið tók um 12 klst. og flugfarið kostaði
110.000,- krónur á kjaft, þökk sé Flugleiðum. En það var síður
en svo átakalaust að komast af stað. Það er nefnilega þannig í
Bandaríkjunum að þar þurfa allir læknanemar að vera tryggðir
fyrir mistökum og gildir það líka um erlenda skiptinema. Við
reyndum fram eftir sumri að finna einhverjar leiðir til að fá
slíka tryggingu og bauð Sjóvá-Almennar okkur hana fyrir litlar
200.000,- kr. en tveimur vikum áður en við áttum að fara (og
búið var að senda tölvupóst á alla mögulega og ómögulega
aðila úti í USA, m.a. rektor læknaskólans) þá tókst okkur að
semja um það að við mættum koma ef við lofuðum að snerta
ekki sjúklingana!
Þegar út var komið tók á móti okkur 30°C hiti og 97 % raki
og tveir bandarískir læknastúdentar frá læknadeild Louisiana
State University sem keyrðu okkur á stúdentagarðana þar sem
við áttum að búa. Það kom strax í Ijós að Sigurdísar-nafnið
hafði valdið einhverjum ruglingi hjá yfirvöldum stúdentagarð-
anna og hafði henni verið komið fyrir í herbergi með Jóhanni á
hæð sem var eingöngu ætluð strákum. Við vorum að vísu mjög
sátt við það að fá að vera saman í herbergi en reglurnar voru
algjörlega ósveigjanlegar hjá yfirstjórninni og því varð Sigurdís
að færa sig í annað herbergi með tveimur stelpum. Læknaskól-
inn var staðsettur í slæmu hverfi nálægt miðborginni og mátti
alls ekki vera á ferð úti í myrkrí. Stúdentagarðarnir voru annars
alveg ágæt híbýli fyrir þriggja og hálfs vikna dvöl þó svo 10
cm kakkalakkar, sem hreiðruðu um sig í vöskunum, hafi ekki
verið skemmtileg gæludýr. Skólinn samanstóð af um sex 10
hæða byggingum sem voru allar samtengdar með göngubrúm,
tengdar við stúdentagarðabygginguna og einnig við spítalann
svo það var í raun algjör óþarfi að fara út nema ef matarbirgð-
irnar voru orðnar litlar!
í New Orleans eru tveir læknaskólar en í þeim sem við
vorum í, LSU, eru um 120 manns í hverjum árgangi. Lækna-
námið tekur 4 ár en krakkarnir byrja ekki fyrr en 22 ára, Það
voru annars árs nemar sem sáu um okkur á meðan á dvölinni
stóð. Þau voru alveg ótrúlega rausnarleg og hjálpsöm og buðu
okkur með sér í partý og grillveislur svo við höfðum alltaf nóg
að gera. En annars árs nemarnir voru ekki þeir einu sem voru
höfðinglegir. Það gilti einu hvort maður átti samskipti við aðra
læknanema, hjúkrunarfólk, öryggisverði, fólk sem maður hitti
í lyftunni eða lækna (ókei, sumir sérfræðingarnir voru reynd-
ar pínu góðir með sig) allir voru almennilegheitin uppmáluð.
Okkur var boðið út að borða eftir eins dags kynni og ef okkur
vantaði far út í búð eða hvað sem var, þá var því bjargað með
bros á vör.
Við fengum að fara á tvo spítala þessar fjórar vikur sem við
vorum, tvær vikur á Charity sem er ríkisrekinn spítali og tvær
vikur á Oschner sem er einkarekinn. Charity er risastór spítali
á 24 hæðum og með rúm fyrir 6000 manns. Flann var byggður
um 1930 og hefur sennilegast varla verið gerður upp frá þeim
tíma því byggingin var mjög hrörleg. Um 70 % starfsfólksins
svart og sjúklingarnir lágu 8 saman á stofu og hjúkrunarfræð-
ingarnir voru með sína vaktstöð inni á sömu stofu! Hreinlætið
var heldur ekki upp á marga fiska, t.d. í einni blöðruspeglunar-
aðgerðinni inni á skurðstofu kom risastór kakkalakki trítlandi
yfir gólfið. Einn læknaneminn steig á hann og eftir sat stærð-
arinnar kakkalakka-klessa á gólfinu og menn voru ekkert að
hafa fyrir því að hreinsa hana upp! Oschner var hins vegar allt
öðruvísi, þar var hótel samtengt spítalanum og sjúklingar á
einkastofum og allt hreinlæti til fyrirmyndar. Stéttaskipting er
mikil milli svartra og hvítra og á Oschner rakst maður varla á
svarta manneskju.
Við lentum bæði á þvagfæraskurðdeild, en prógrammið
var undir handleiðslu Dr. Goodman’s á Charity en við hittum
hann tvisvar í viku ásamt þeim krökkum á 3. árinu sem voru
38 - Læknaneminn 2004