Úrval - 01.03.1967, Síða 27

TÓLF MENN GEGN ÖLLUM HEIMINUM
25
En það er ábyggilegt að það var
mikill æsingur þennan páska-morg-
un. Fólk þusti til og frá, safnaðist
saman í hópa, tvístraðist, hvíslaði,
hló, æpti og grét. Það talaði tryll-
ingslega um sýnir og engla. Og
hvorki prestar né stjórnendur gátu
bælt niður æsinguna. Hún óx með
degi hverjum. Og hér er að finna
nokkuð dásamlegt. Þessir útskúfuðu,
vonbrigðafullu lærisveinar voru allt
í einu orðnir hetjur sem ekkert gat
bugað, og ekkert gat haldið aftur af.
Þeir höfðu verið hræddir að standa
við hlið Jesús þegar Hann var lif-
andi. Nú mættu þeir hópum sem
sögðu þá ólíklegu sögu að Hann
væri samt lifandi, að Hann hefði
komið aftur frá dauðanum. Eitthvað
hafði komið fyrir þessa menn.
Það er aðeins hægt að gizka á
hugrekki það sem þeir töluðu með,
og afleiðing þess á hópana sem
hlustuðu vegna dýptarinnar á full-
vissu þess. Þessir menn lögðu líf
sitt í hættu, hamingju sína og heið-
ur með sannleika þessarar ótrúlegu
sögu sinnar.
Þeir voru handteknir og settir í
fangetsi. Þeir voru hátshöggnir og
krossfestir og brenndir lifandi. En
ekkert gat þó raskað staðfestingu
þeirra um hvað gerzt hafði þennan
páskadagsmorgun og dagana á eftir.
Innan 60 ára var alll Rómaveldi í
æsingu yfir áhrifum þessarar nýju
trúar á hinn heiðna heim — grund-
vallaða á sögusögn um upprisu. Tótf
menn gegn öllum heiminum! Tólf
menn án fjársjóða, menntunar né
viðurkenningar. Samt kom frá vitn-
isburði þeirra það sem einn nútíma
menntamaður hefir lýst yfir að væri
„hið mikilfenglegasta upphaf á sið-
ferðilegri og andlegri orku sem
heimurinn hefir nokkurn tímann
orðið vottur að.“
Svo þennan páskadags-morgun
þegar ég einu sinni enn endurnýja
trúarjátningu mína, finn ég að ég
trúi á skapandi orku sem fyllir al-
heiminn, og nærvera hennar er eins
dveljandi í hinu minnsta skordýri
sem i hinni fjarlægustu stjörnu,
og einhversstaðar mitt á mitli þessa
tveggja heldur hún mér í yfirferð
valds síns.
Einföld trú, er ekki svo? En það
er trú sem mildar biturleika tífsins,
færir hrifningu kærleikans og hug-
rekkisins inní hið daglega strit, og
gefur sálinni vængi.

Tvær skrifstofustúlkur voru að ræða um nýja rafreikninn. Önnur
sagði: „Ég veit svo sem vel, að hann er fjögurra manna maki, en ég
vildi nú samt heldur hafa þessa fjóra.“
Sérhver sá maður er hættulegur, sem lætur sér aðeins annt um eitt-
hvað eitt hér í heimi.
G. K. Chesterton.