Úrval - 01.03.1967, Qupperneq 58

56
ÚRVAL
Hkamsstarfsemina nýja gervilimn-
um.
Hann hóf nú umfangsmiklar „ele-
tromyographiskar" rannsóknir á
stúfum sjúklinga ásamt starfs-
bræðrum sínum. Hann mældi daufa
rafstrauminn í vöðvum í hverjum
stúf og bar saman við strauminn í
hinum heilbrigða fæti sjúklingsins.
Mælingar hans sýndu, að rafstraum-
urinn var miklu minni í stúfnum,
en slíkt gaf til kynna vaxandi magn-
leysi og rýrnun vöðvanna, sem
skornir höfðu verið sundur, og ým-
isleg titvik frá eðlilegri starfsemi.
„í aðalstöðvum ósjálfráða tauga-
kerfisins í heila okkar er nokkurs
konar innbyggður rafreiknir", seg-
ir dr. Weiss. „Hann hefur verið
mataður á réttan hátt með upplýs-
ingum um það, hvernig við eigum
að ganga og halda jafnvægi. Það
eru taugaboð frá vöðvum i fótum og
fótleggjum, sem hafa matað raf-
reikninn á réttan hátt. Þegar fótur
er aflimaður, berast þessi skilaboð
ekki lengur til rafreiknisins í heil-
anum. Og að nokkrum tíma liðnum
glatar hann því mynztri sjálfvirkra
viðbragða, sem er sjálfur kjarninn í
hæfileika okkar til þess að standa
upprétt og ganga.“
Ein lausn var sú að koma sjúkl-
ingnum á fætur og láta hann byrja
að ganga, áður en heilanum gæfist
færi á að gleyma hinum ósjálfráðu
viðbrögðum sínum. Það varð að
tryggja það, að vöðvarnir í stúfn-
um yrðu ekki alveg óstarfshæfir, ef
þetta átti að reynast mögulegt. En
hví ekki að reyna að tengja lausu
vöðvaendana við beinendann á þann
hátt, að vöðvaendarnir rýrnuðu
ekki, heldur héldu áfram að senda
óbrengluð og nákvæm skilaboð til
heilans líkt og áður?
Dr. Weiss notfærði sér þekkta
skurðaðgerð, sem nefnist „myo-
plasty“ (plastaðgerð á vöðvum) og
breytti henni svolítið. Eftir aflim-
unina batt hann fyrir æðaendana
í stúfnum, aðskildi vöðvaknippi og
taugar þeirra. Síðan boraði hann
örsmá göt í beinendann, batt vöðv-
ana við beinið með nylon hnútum
og gætti þess að halda sama lengdar-
og þensluhlutfalli og vöðvinn hafði
áður haft við störf sín. Seinna sýndu
svo rafeindamælingar, að vöðvar,
sem var búið þannig um, að þenslu
þeirra og afslöppun var stjórnað,
héldu áfram að senda frá sér sterk-
an rafstraum.
Sé búið þannig um vöðvana í
stúfnum hefur það þar að auki þær
afleiðingar, að stúfurinn bólgnar
miklu minna en ella. Bólga, sem or-
sakast af röskun blóð- og sogæða-
vökvastreymis í sundurskornum
vefjum, hefur alltaf verið ein að-
alástæða þess, að að það hefur orðið
að fresta því í langan tíma að festa
gervifót við stúfinn. Þetta vanda-
mál var að vísu ekki fullkomlega
leyst, en þó miðaði vel í áttina með
þessari uppörvun.
Dr. Michel Berlemont í Berck-
Plage í Frakklandi hafði fundið upp
hagkvæma aðferð við meðhöndlun
stúfa, sem ekki höfðu viljað gróa.
Berlemont festi gipsmót við stúfinn,
nokkurs konar liðamót. Við þetta
festi hann útbúnað, sem líktist
helzt hækju, og þetta gerði sjúkl-
ingnum fært að ganga í sandi og
ýmiss konar jarðvegi. Seinna hafði