Úrval - 01.06.1970, Blaðsíða 108

106
„pottinn“. Svo eyddu þeir tveim
tímum í að fara búð úr búð og af
einum markaðinum á annan og
snuðra. Þeir báru saman verð og
keyptu aðeins á lægstu verðum.
Svo sneru þeir aftur í leiguhjall-
inn með 6 poka, troðfulla af mat-
vælum. Eldri drengurinn opnaði
hurðina. Hann galopnaði augun og
Ijómaði allur. Svo þaut hann inn
aftur og hrópaði: „Mamma, mamma!
Þeir eru með mat!“
Móðirin hrópaði upp yfir sig af
fögnuði, þegar hún sá matinn, og
drengirnir voru svo hrærðir, að
þeir gátu ekki komið upp nokkru
orði, þegar þeir fylgdu A1 og pilt-
unum út að bílnum.
Þeir „tóku fjölskylduna að sér“.
Þeir keyptu meiri matvæli handa
henni og söfnuðu fatnaði, skóm og
húsgögnum handa henni. A1 pant-
aði viðtal við framfærsluskrifstof-
una fyrir móðurina, svo að hún
gæti sótt um bráðabirgðahjálp. Svo
fór hann til ráðningastjóra fyrir-
tækis eins og sagði: „Bg þekki konu,
sem hefur óskaplega þörf fyrir
vinnu. Hún mundi ekki standast
læknisskoðun, vegna þess að hana
vantar 30 pund upp á eðlilegan lík-
amsþunga. Hún er svo hrædd við
allt og alla, að það liði sjálfsagt
vfir hana af eintómri hræðslu, ef
hún kæmi til viðtals hjá ykkur eða
bvrfti að fylla út umsóknareyðu-
blað. Veittu henni nú tækifæri.
Hún mun áreiðanlega vinna vel.“
Hún var ráðin sem ræstingakona
og húsvörður og revndist prýði-
legur starfsmaður. Nágrannakona
hennar á sömu hæð í leiguhjallin-
ÚRVAL
um gætti barnanna fyrir hana,
meðan hún var í vinnu.
Nokkrir meðlimir „Táninga með
hæfileika" fréttu af þessu máli. Og
þá fengu þeir snjalla hugmynd.
Þeir lögðu allir dálítið fé af mörk-
um og stofnuðu 100 dollara sjóð,
sem nota skyldi til hjálpar þurf-
andi fjölskyldum í Lawndalehverf-
inu. Vildi fjölskylda sækja um að-
stoð, þurfti aðeins að senda skrif-
lega beiðni til K.F.U.M.-hússins. Og
sama dag rannsökuðu nokkrir með-
limir málið. Þeir höfðu leyfi til
þess að afhenda fjölskyldunni 15
dollara á staðnum, ef þeir álitu, að
hún væri óumdeilanlega mjög illa
stödd.
En unglingarnir hikuðu ekki við
að spyrja áleitinna spurninga: „Hve
lengi hefur maðurinn þinn verið
vinnulaus?" „Hvenær leitaði hann
að atvinnu síðast?" „Hvar?“ „Hvað
er eiginlega að karlinum?" „Er
hann einhver róni?“
Ein konan mótmælti þessari yf-
irheyrslu: „Þið spyrjið mjög per-
sónulegra spurninga,1: sagði hún
snúðugt.
„Þið eruð að biðja um okkar per-
sónulega peninga,“ svaraði ungling-
urinn þá, sem spurt hafði.
„Táningar með hæfileika" út-
deildu ekki aðeins sínum litla vara-
sióði, heldur eyddu þeir miklum
tíma í að safna matvælum og fatn-
aði handa þurfandi fjölskyldum.
„Þetta starf þeirra veitti þeim
mikla fullnægingu. Þeim fannst
sem þeir hefðu afrekað eitthvað,"
segir Al. „Og þeim fannst sem
þeirra eigið líf væri ekki svo bölv-
að, þegar öllu var á botninn hvolft.