Úrval - 01.06.1970, Blaðsíða 107

105
ÞÉR TEKST ÞAÐ, VINUR!
vinnur félag þetta sem ráðningar-
skrifstofa fyrir unga hljóðfæraleik-
ara og söngflokka og setur á svið
sínar eigin sýningar. Það hefur
jafnvel gefið út hæggengar
grammófónplötu. Þar er um píslar-
sögu Krists að ræða, útsetta í
„rhythm og blues“-stíl. Einnig hef-
ur það æft og sýnt 3 hálftíma-
þætti á vegum CBS-sjónvarpsfé-
lagsins, og hafa þeir fjallað um líf-
ið í hinum einöngruðu fátækra-
hverfum negranna . . . „lífið í
ghettoinu“.
„PERSÓNULEGIR PENINGAR"
Johnson var að vísu stoltur af
velgengni unglinganna á leiksvið-
inu. En hann lét þá samt aldrei
gleyma þörfum annarra. Jimmy
Hudson, sem kemur fram á vegum
„4. þáttar-félagsins“, hefur þetta að
segja um hjálp Johnsons: „A1
kenndi mér, hversu mikilvægt það
er að hjálpa öðrum. Hann kenndi
mér að synda og aka bíl. Hann
keypti fyrstu jakkafötin á mig.
Hann bauð mér í kvöldmat niðri í
miðborg á afmælisdaginn minn.
Það var í fyrsta skipti, sem ég kom
þangað. Hann hjálpaði mér til þess
að finna til sjálfsvirðingar . . . og
svo fór ég að virða aðra.“
Síðdegis dag einn árið 1964 kom
A1 til Jimmy og þriggja annarra
hljóðfæraleikara, þar sem þeir voru
á æfingu. „Hafið þið tíma til þess
að koma í stutta ökuferð með mér,
piltar?" spurði hann. „Mig langar
til bess 'að athuga dálítið mál.“
Á leiðinni skýrði hann beim frá,
að blaðamaður einn hefði afhent
sér bréf, sem skrifað hefði verið af
ungri, þriggja barna móður, sem
var sannarlega hjálparþurfi. Hann
beygði inn í götu, sem var þakin
alls konar drasli og úrgangi, og
stöðvaði bílinn fyrir framan léleg-
an leiguhjall.
Þeir klöngruðust upp á þriðju
hæð og börðu þar að dyrum. Grind-
horuð kona opnaði hurðina. Hún
hélt á ungabarni í fanginu, og augu
hennar lýstu djúpum ótta. A1 af-
henti henni bréfið og spurði: „Skrif-
aðir þú þetta?“ Konan kinkaði kolli
og bauð þeim inn. Þessi pínulitla
íbúð var hrein, en þar voru varla
nokkur húsgögn. Konan útskýrði
efni bréfsins fyrir þeim. Hún var
nýflutt til borgarinnar, eiginmað-
urinn hafði yfirgefið hana, og hún
gat ekki fengið neina vinnu og var
nú alveg peningalaus.
„Áttu nokkurn mat?“ spurði Al.
Hún hristi höfuðið. Tveir litlir
drengir voru að sötra eitthvert gutl
úr bollum, og ungbarnið saug pela,
sem eitthvert brúnleitt sull var á.
„Eg notaði síðasta súputeninginn
minn í þetta,“ sagði hún. „Eg á
ekkert annað.“
A1 og piltarnir voru djúpt snortn-
ir. Þeir fóru, en lofuðu að koma
aftur. Þegar þeir voru komnir nið-
ur stigann, spurði Al: „Jæja þá,
hvað eigum við að gera?“
Þeir stungu allir höndum í vasa
án þess að segja orð og tíndu upp
þá peninga, sem þeir höfðu á sér.
Svo afhentu þeir A1 þá. Einn gaf
hálfan þriðja dollar, annar þrjá
dollara og sjötíu cent, sá þrið'ji
einn dollara og áttatíu cent og sá
fjórði tvo dallara. Meira höfðu þeir
ekki. Svo bætti A1 10 dollurum við