Úrval - 01.06.1970, Blaðsíða 32

30
ÚRVAL
um ljóðlist, heldur hafði hann
áhuga á henni sem konu. Hann
hafði ánægju af að skiptast á skoð-
unum við hana um allt það, sem
þau höfðu yndi af, og hann hlakk-
aði með óþreyju til þess dags, er
honum veittist tækifæri til þess að
heimsækja hana.
Þannig skrifuðust þau á allan
veturinn um sín hugðarefni, og
urðu bréfaskipti þessi þeim báðum
til djúprar ánægju. í einu bréfinu
minnti hann hana á, að nú sæjust
loksins örlítil merki vorsins. Hún
svaraði því til, „að örlítil merki
vorsins“ væru ekki næg fyrir hana.
„Svolitlu síðar kemur mitt vor. Og
eftir þessi vondu veður, sem ég er
nýsloppin lifandi úr, má ég vera
þakklát fyrir, að vorið skuli koma,
þótt seint verði,“ skrifaði hún.
Þar átti hún við veikindi sín. Sú
staðreynd, að líf hennar var ótryggt,
snart einhvern streng í brjósti
Brownings, sem hafði aldrei fyrr
verið snortinn. Hann skrifaði henni
á þessa leið:
„Kæra ungfrú Barret. Skyndilega
er sem ég skynji það, að við hina
gullnu strengi, sem þér hafið bætt í
lífshörpu mina, hefur bætzt dapur-
legur strengur, sem þér snertuð svo
blíðlega í upphafi bréfs yðar, er ég
fékk í morgun. En megi heitustu
óskir hjarta míns rætast, eins og
þær hafa hingað til gert, munuð
þér enn eiga eftir að hlæja að aust-
anvindinum eins og ég.
R. R.“
Undir þetta bréf skrifaði hann
„yðar að eilífu". Og hún svaraði á
þessa leið:
„En hve þér eruð góður! En hve
þér talið blíðlega til mín og af hví-
líkri hjartagæzku! Sumt, sem þér
segið, er mjög hugnasmt, og sumt
vekur undrun mína. Og þótt ég geri
mér grein fyrir því, að þér ýkið
ósjálfrátt það, sem ég get hugsan-
lega verið yður, þá er það samt un-
aðslegt að vera glaðvakandi og
hugsa til yðar sem vinar. Megi guð
blessa yður!
Yðar einlæg,
Elísabet B. Barrett."
Þetta er bréf lítillar stúlku (39
ára gamallar), sem finnur feimnis-
lega til unaðar við að móttaka ást-
arorð þessa manns, sem var sex ár-
um yngri en hún, manns, sem hún
hafði aldrei augum lítið!
Loks kom maímánuður. Hann
vildi ekki reka um of á eftir henni,
hvað heimboðið snerti, sem hún
hafði lofað honum. Hún varð feimn-
ari, er augnablikið nálgaðist.
Hvernig gat hún leyft honum að
koma og sjá með eigin augum, hvað
hún var í raun og veru, hvað hið
líkamlega snerti, ekki ung stúlka,
heldur fullorðin kona, sem var tek-
in og veikluleg eftir margra ára
heilsuleysi? Hún vildi samt ekki,
að hann héldi, að það væri einhver
náð samkvæmt hennar áliti, að
hann skyldi fá að líta hana augum.
Því skrifaði hún og sagði, að hann
mætti koma í heimsókn, ef hann
langaði enn til þess. Hún bætti því
við, að hann mundi sjálfsagt ekki
langa til að koma aftur, eftir að
hann hefði séð hana. Hún sagðist
taka mjög sjaldan á móti gestum.
Hann sendi svarbréf og tiltók
ákveðinn tíma fyrir heimsóknina.
Hann sagðist ætla að koma „klukk-