Úrval - 01.08.1971, Blaðsíða 94

92
ÚRVAL
ast fyrir sér, missti hann pússning-
arhræru yfir nýja samfestinginn
hans af eintómri „slysni“.
Faðir minn hafði mikinn áhuga á
að læra múrarastarfið sem allra
fyrst. Og það leið ekki á löngu, þar
til hann tók eftir því, að Tom not-
aði þrenns konar mismunandi hreyf-
ingar við vinnuna, eiginlega þrenns
konar vinnuaðferðir. Ein lýsti sér
þannig, að hann hlóð múrsteinana
mjög vandlega en jafnt og þétt, svo
lítið hlé varð á. Önnur var þannig,
að hann hlóð eins og óður maður.
Það var þegar hann var að „sýna
sig“. Og þriðju aðferðina notaði
hann svo, þegar hann var að kenna
aðstoðarmanni sínum.
Þegar Frank benti Tom á þetta,
fannst Tom, að hann væri að draga
hæfni hans í efa. Og þá ataði hann
ekki aðeins samfesting lærlingsins
út í hræru, heldur einnig skóna.
„Ekki skil ég, hvers vegna svona
slyngur strákur eins og þú vill endi-
lega læra að hlaða múrsteina," sagði
Tom með hæðnishreimi í röddinni,
sem Frank skeytti ekkert um.
„Sko, sjáðu nú til,“ svaraði Frank
ákafur, „ég er að læra, svo að ég
geti sjálfur orðið verktaki."
„Nei, en hvað það er indælt!“
sagði Tom. „Sautián ára sagðistu
vera. Og mamma þín rekur lítið
gistihús. Og þú ert jafnvel ekki bú-
inn að fá næga þjálfun til þess að
geta verið aðstoðarmaður múrara.
Og á fyrsta vinnudeginum ferðu
svo að tala um að byrja sjálfur upp
á eigin spýtur!"
„Rétt er það,“ svaraði Frank og
brosti við.
„Og þú ætlar kannske að láta mig
fá vinnu, snáði litli?“
„Já, svo sannarlega!" svaraði pilt-
urinn af miklu örlæti. „Hver sá,
sem getur lagt múrsteina eins og
þú, getur fengið vinnu hvar sem
hann óskar.“
Og þegar Frank byrjaði svo sjálf-
stæðan atvinnurekstur tíu árum síð-
ar, varð Tom Bowler aðalaðstoðar-
maður hans, og þeir unnu saman í
mörg ár. En þeim samdi samt ekki