Úrval - 01.08.1971, Blaðsíða 110

108
ÚRVAL
ir áheyrendum. Hún var feimin og
vandræðaleg. Og þegar henni tókst
ekki að koma upp nokkru orði, gaf
hún Frank merki um að koma upp
á pallinn sér til hjálpar. En þá gerð-
ist það, sem aldrei gerðist. Frank
varð svo hissa og ruglaður af gleði,
að hann varð alveg orðlaus.
„Herra Gilbreth," sagði kynnir-
inn, þegar þau Frank og Lillie voru
komin til sæta sinna á ný, „þetta er
í fyrsta skipti, að ég hef orðið vitni
að bví, að þér hafið ekki notað tæki-
færi til þess að tala um hreyfingar-
rannsóknir. Langar yður ekki til
þess að segja okkur frá því, hvern-
ig þér vinnið fyrir yður?“
Frank var nú búinn að ná sér
nægilega mikið til þess, að hann
gat risið upp og borgað fyrir sig á
fyndinn hátt: „Ja, héðan í frá ætla
ég nú bara að lifa á sveita frúarinn-
ar minnar."
BRAUTRYBJANDI OG FELAGI
Þrátt fyrir aðvaranir læknanna
hélt Frank áfram að halda 3 til 4
ræður og fyrirlestra á viku hverri
og var alltaf á sífelldu ferðalagi
bæði hér í Bandaríkjunum og er-
lendis. Þjóðverjar og Frakkar höfðu
báðir notfært sér rannsóknir og til-
raunir Gilbrethshiónanna til þess að
hjálpa ýmsum fötluðum fórnardýr-
um stríðsins. Og forstöðumenn evr-
ópskra iðnfyrirtækja virtust á marg-
an hátt verða fyrri til þess að gera
sér grein fyrir mikilvægi. hreyfing-
arrannsóknanna en bandarískir
starfsbræður þeirra.
Tomas Masaryk, forseti Tékkó-
slóvakíu, valdi Frank til þess að
biálfa forstöðumenn í ýmsum iðn-
greinum, sem voru þá að spretta
upp í hinu nýja lýðveldi, í vísinda-
legri verkstjórnun. Sú kennsla og
þjálfun bar glæsilegan árangur. Og
þegar Frank sneri aftur til New
Yorkborgar, stakk hann upp á því,
að Bandarískt félag vélaverkfræð-
inga gerðist frumkvöðull að alþjóð-
legri ráðstefnu í Prag í viðurkenn-
ingarskyni við framfarirnar í Tékkó-
slóvakíu. Þessi hugmynd var prýði-
leg, og samþykkt var, að þessa ráð-
stefnu skyldi halda sumarið 1924.
Frank átti að halda þar aðalræð-
una.
En hann komst aldrei til Prag
aftur. Fjórum dögum áður en hann
átti að sigla af stað, datt hann niður
örendur í símaklefa á járnbrautar-
stöðinni í Montclair. Hann var þá
að tala við Lillie í símanum, og
þegar hann hætti skyndilega að tala,
hélt hún, að hann hefði kannske
hætt, vegna þess að hann hefði ver-
ið í bann veginn að missa af lest.
Um 15 mínútum síðar hringdi ná-
grannakona ein dyrabjöllunni og
sagði, að lögregluþj ónn hefði beðið
sig um að flytja henni þessar sorg-
arfréttir.
Þetta var í síðasta sinn að ég sá
mömmu gráta.
Frank var klæddur í majorsein-
kennisbúninginn sinn, er hann var
kistulagður. Síðan var hann brennd-
ur, og Lillie tók lítinn bát á leigu og
fór í honum út á Hudsonfljótið. Svo
reis hún upp í stefni bátsins og flutti
bæn, um leið og hún dreifði ösk-
unni vfir fljótið.
I frásögn minni hef ég lagt áherzlu
á ofsafengna gamansemi Franks Gil-