Úrval - 01.08.1971, Side 64

62
ÚRVAL
við Inkerman, en þar var háð hin
grimmilegasta orrusta í niðaþoku.
Brezkur liðsforingi uppgötvaði
skyndilega, að herdeild hans var í
mikilli hættu, og er hann á sama
augnabliki sá aðra brezka herdeild
rétt hjá, hljóp hann til foringjans
og sagði: „Ég bið afsökunar, en við
erum komnir í dálitla klípu. Vild-
uð þið ekki gjöra svo vel og koma
okkur til hjálpar? Við hittumst í
fyrra hjá Lady Palmerston var það
ekki”?
Lord Cardigan, sem annars hafði
unnið sér margt til frægðar í bar-
dögunum, átti vin, Hubert de Burgh
að nafni. Hann hafði fengið lysti-
snekkju lávarðarins lánaða og
sigldi á henni til Krímsskagans.
Lord Cardigan fékk leyfi til að sofa
um borð og snæða þar hádegisverð
á hverjum degi — ellefu kílómetra
frá herdeild sinni — og er hann
fór í liðskönnunarferðir fylgdi þessi
vinur hans honum jafnan, klædd-
ur „diplómat“-frakka í leðurskó-
hlífum utan yfir lakkskóna og með
silkistromphatt. Er stórskotahríðin
við Sevastopol stóð sem hæst, riðu
þeir Lord Cardigan og de Burgh
fram til stórskotaliðsins til þess að
sjá hvernig allt færi fram. Fleiri
fylgdu á eftir fyrir forvitnissakir.
Fyrirliði stórskotaliðsins sá ekkert
athugavert við það, þótt hópur ó-
kunnugra og óeinkennisklæddra
manna horfðu á þarna sem skot-
hríðin var geigvænlegust, — orr-
ustan gat jafnvel haft úrslitaþýð-
ingu í þessu stríði. f þokkabót gaf
hann sér tíma til að ræða við á-
horfendur og útskýra áætlanir stór-
skotaliðsins.
„Einmitt það“, sagði háðfuglinn
Lord Cardigan. „Nú skil ég. Þetta
fólk þarna niðurfrá — það eru okk-
ar menn, er það ekki? Þeir skjóta
á Rússana, og Rússarnir skjóta á
okkur, eklíi satt? En hvers vegna
rekum við Rússana þá ekki á
flótta“?
Fyrirliðanum varð fátt um svör
við þessari einföldu spurningu.
Heilmargar liðsforingj afrúr voru
þarna með , eiginmönnum sínum.
Stafaði það bæði af ást þeirra til
manna sinna og einnig af ævin-
týraþrá. Lady Errol, — sem gift
var Errol lávarði, yfirmanni 60.
herdeildarinnar — kom með flutn-
ingaskipi ásamt manni sínum og
frönsku stofustúlkunni. Er herinn
gekk á land og hélt til Alma, fylgdi
hún með. Hún svaf í tjaldinu hjá
manni sínum, en því miður hafði
aðeins tekizt að útvega eitt rúm.
Mörgum árum síðar spurði eitt
barnabarna hennar, hvort rúmið
hefði ekki verið gott.
„Það veit ég ekki, drengur minn“,
sagði hún. „Hans hátign svaf í rúm-
inu, og ég á grasinu.
Lady Errol var mjög huguð. Eft-
ir bardagann við Alma-fljótið var
miklum erfiðleikum bundið að fá
einhvern til þess að fara yfir til
Rússanna og biðja um vopnahlé, svo
að unnt væri að grafa hina föllnu
— öllum fannst, að Rússunum væri
ekki að treysta. Lady Errol gaf
sig fram, og gekk yfir vígvöllinn
með hvíta fánann, í reiðfötum með
fjaðrahatt á höfði.
Rússarnir höfðu vissulega ólíkt
betri aðstöðu, er bardaginn við Alma
hófst. Um aldaraðir hefur Alma-