Goðasteinn - 01.09.1972, Qupperneq 36

þessa vesalings písl, sem virtist ekki eiga langt líf fyrir höndum.
Smátt og smátt hjaðnaði ég þó við, og réttist vel úr kútnum um
það er iauk.
Ekki man ég eftir neinu, sem á daga dreif, fyrr en afi minn,
Hallvarður Jónsson, var jarðsunginn 1872, í júlímánuði. Sr. Björn
Þorvaldsson jarðaði hann. Fylgdarmaður prests var Gísli sonur
hans og reið í nýjum hnakki, bleikum. Sprett var af hestunum og
hnakkurinn lagður á garðbrot, sem nefnt var Traðargarður. Tók
ég fyrir að setjast í hnakk Gísla og hossa mér á honum, líklega
af því mér þótti hann svo fallegur og bera af öðrum hnökkum.
Við jarðarförina var Jódís í Steinmóðarbæ, sem fyrr getur.
Skemman var tjölduð innan með glitábreiðum svo ekki sæist í
veggina, sem voru hlaðnir úr grjóti með torfi á milli. Skemman
var myndarlegt hús, loft var í henni mestallri, stafnþil að fram-
an, smágluggi yfir dyrum og lítill gluggi vestan við dyrnar 8x10
tommur. Þilið var úr allþykkum borðum úr rekaviði og listar á
öllum samsetningum. Uppundir vindskeiðum voru útskornar fjalir
milli listanna, sem allir voru strikaðir. Skrá var fyrir skemmunni
hið prýðilegasta gersemi, eftir Hallvarð afa minn og allt tré-
verkið, því hann var vel hagur á tré og járn. í þessu húsi sat til
borðs allt svokallaða betra fólkið eins og siður var í þann tíð.
Mjólkurkofinn austast í bæjarröðinni var klæddur innan með
röndóttum brekánum, því glitábreiður hrukku ekki nema í skemm-
una, og þar var óæðri gestum skipað til sætis. Þessi kofi var mjög
lágreistur, ekki líkt því, að fullorðið fólk gæti staðið upprétt út
við veggina. Hann var notaður fyrir mjólkina yfir sumarmánuðina
en skepnur á vetrum.
Ekki man ég vel, hvað var á borðum, minnir þó, að það væri
stórsteik, rúsínuvellingur og svo lummur í eftirmat. Jódís sat
með mig í kjöltunni og lét mig borða með sér. Ég man vel eftir
því, hvað hún var góð við mig. Tryggð sinni í garð minn hélt
hún til æviloka, var alltaf að senda mér gjafir, hálsnet, smokka,
húfu og vettlinga. Um fermingu gaf hún mér axlabönd, sem
Jónína systurdóttir hennar hafði ísaumað. Jónína lék sér við
vögguna mína, eins og faðir minn minntist á í vísu, sem hann
gerði mér upp orðin í:
34
Goðasteinn