Úrval - 01.12.1980, Blaðsíða 67

HVERNIG ÉG TAMDI KOLKRABBA
65
Kolkrabbinn liggur hreyfingarlaus í holu
sinni, en þegar hann sér mig, hraðar hann
sér að stórum steini og grípur um hann
dauðahaldi, hreyfingarlaus.
nálgaðist Ofurhuga, tók ég eftir því,
að kolkrabbarnir höfðu vafið saman
fálmurunum og lágu kyrrir hvor hjá
öðrum. Ofurlítill skjálfti fór öðru
hvoru um líkama þeirra. Á þessu
gekk lengi og mér fór að kólna. En þá
hreyfðu dýrin sig, risu upp og það
stríkkaði á fálmurunum, og sá, sem
var undir klettinum, kom alla leið út
undan honum. Hann reyndist vera
eins stór og Ofúrhugi. Kolkrabbarnir
slógu saman hausunum og samtvinn-
uðu fálmararnir teygðust upp.
Fáeinar sekúndur stóðu armar þeirra
lóðrétt upp, síðan slepptu þeir hvor