Úrval - 01.12.1980, Blaðsíða 75

FERÐALAG HVÍTABJARNARINS
73
seglin tvö skyndilega fyrir aftan hann.
Hann fann að mjúkt hvalstrýni lyfti
afturhluta hans upp úr vatninu.
Afturfæturnir runnu af hvalshöfðinu.
Hann sneri sér við og sló þungt högg
á gljáandi hvalshöfuðið, milli
öndunarops og augna. Háhyrningur-
inn synti strax í burtu, en hinn hvalur-
inn synti í hringi, hann horfði á og
beið.
Björninn sneri sér aftur til strandar.
Hann synti af öllum mætti þegar
hinn hvalurinn kom aftan að honum.
Hvalurinn kastaði birninum til
hliðar, en enn hélt hann áfram, enn
synti hann. Svo snertu fætur hans
botninn. Brátt varhvaiurinn að baki.
Nú gat björninn fundið þefínn af
eyjunni og birnuþefurinn var yfir-
þyrmandi. Hann hóstaði, hnerraði og
stökk áfram, vatnið gusaðist frá
honum. Hann hentist upp í ísilagða
fjöruna. Fyrir framan hann var næst-
um lóðréttur klettaveggur, en hann
gat klifið hann. Hann læsti klónum í
ísinn neðst á klettinum og hóf upp-
gönguna. Ekkert gat stöðvað hann
núna.
Makahvötin var svo sterk að hún
myndi halda honum gangandi um
fjörur og dali eyjarinnar. Hann
myndi leita uppi fórnarlömb vetrar-
hörkunnar á ströndinni — seli, jafn-
vel rostunga, hvali, íshafsþorsk. Brátt
myndi hann endurheimta hundrað
kílóin, sem hann hafði misst um
veturinn og myndi svo sannarlega
frjóvga eina, jafnvel margar birnur.
Birnurnar myndu eignast húninn,
eða húnana tvo, tíu mánuðum síðar.
Hann sæi þá aldrei. Um það leyti sem
þeir fæddust væri hann kannski kom-
inn aftur til Grænlands eða um átta
hundruð kílómetra vestar, einhvers
staðar á íshafsauðninni, sem var
heimkynni hans. ★
Morgun einn, er ég var á leið niður með lyftunni í íbúðablokkinni
sem ég bjó í, vék einn meðfarþegi minn, maður um nírætt, sér að
mér og sagði um leið og hann leit á ferðatöskuna mína: „Hvert ertu
að fara?”
, ,1 smáferðalag, ’ ’ svaraði ég.
,,Ég fer bráðum í langt ferðalag,” sagði þá gamli maðurinn.
Hrærð yfír orðum hans sagði ég: , Já, einhverntíma kemur að því
að við verðum öll að leggja upp í þá löngu ferð. Ef ég hef heppnina
með mér næ ég þínum aldri, það þætti mér gaman. ’'
Hann hætti að hlusta með athygli og yfir hann færðist óþolin-
mæðissvipur: „Ungakona,” sagðihann, ,,égerað fara til Madkó!”
A.K.