Úrval - 01.12.1980, Blaðsíða 82

80
ÚRVAL
olíu sem við brenndum. Gufa mynd-
aðist þegar hún fór úr katlinum gegn-
um slöngu inn í plastbrúsa.
Ég hjálpaði Bill að kveikja undir
eimingartækinu með því að núa vír-
unum úr rafgeymi bátsins við pappa-
strimla sem voru ataðir í olíu. Eld-
spýturnar voru búnar. Við ákváðum
að drekka það sem við framleiddum
fyrsta klukkutímann, en síðan færa
okkur lognið í nyt og láta eimingar-
tækið ganga eins lengi og við gætum.
Ég ákvað að drekka fyrstur og sjá svo
um að Bill kláraði vatnið. Hann hafði
komið því inn í hausinn á sér að ég
hefði meiri rétt á að lifa en hann, ég
hefði meira að snúa heim til.
„Geturðu meðhöndlað gúmmí-
bátinn einn?” spurði hann.
Gúmmíbáturinn var skærappel-
sínugulur; á daginn ýttum við
honum á framstafninn þar sem hann
sæist betur úr lofti. Þriðja daginn á
hafinu hafði ég kastast að lunning-
unni og hlýt að hafa brákað rifbein.
Mig verkjaði í það, en mér tókst að
koma gúmmíbátnum fyrir.
Appelsínugulur, hálfhringmynd-
aður glampi birtist á sjóndeildar-
hringnum og vonir mínar risu með
honum. Sjórinn var kyrr núna eins og
hann hafði verið fyrir níu dögum
þegar við komum frá Puertecitos sem
var á austurströnd Bajaskaga í Kali-
forníu, með smánesti með okkur og
fjóra lítra af vatni.
Við höfðum ekið frá Los Angeles
með Lazy I eftirdragi til að veiða í frí-
inu. Dagurinn var ánægjulegur. Við
veiddum nokkra físka og á leiðinni
til baka að litla þorpinu — sem var
minna en mílu frá landi — biluðu
gírarnir í utanborðsmótornum okkar.
Við hentum út akkeri, sem kom við
botninn þegar búið var að rekja upp
alla línuna, sem var 150 feta löng.
Við vonuðum að það myndi halda
þar til annar bátur ætti leið hjá til
að draga okkur að landi. Enginn
kom. Lazy hélt sér við botninn þar til
um kvöldið, þegar spegilsléttur sjór-
inn ýfði sig eins og reitt dýr, og
stormurinn, sem dró akkerið upp, lét
okkur reka.
Nóttin var hræðileg. Alda eftir
öldu brotnaði yfír bátinn þar sem við
jusum í myrkrinu og unnum æðis-
lega með Jiálfdofnum fíngrum við
að búa til bráðabirgðaakkeri úr opn-
um timburkassa og kornpoka. Ég
efast um að ég finni nokkurn ríma til
meiri léttis en þegar Bill kastaði kass-
anum út fyrir og Lazy, sem hafði nú
einhverja mótstöðu, snerist hægt I
hring til að mæta næstu öldu með
framstafninum.
„Sjáðu, Bill.”
Stórir fiskar syntu friðsamlega I
kringum bátinn. Aðeins einn dagur í
viðbót hafði verið nógu lygn til að
reyna að veiða.
Bill tók flugu úr flugukassanum og
batt hana á línuna. Kannski að
heppnin yrði með okkurí dag. Eimað
vatn og rakur fískur. En sú háríð!
„Þeir vilja hana ekki,” sagði Bill
eftir smáríma og dró inn.
„Reyndu spinner.”