Úrval - 01.02.1982, Qupperneq 85

NAFNLAUS FANGI — NÚMERSLAUS KLEFI
83
Þetta þýðir að ég verð að sofa sitjandi.
Ævin líður meðan á þessu
stendur — hve lengi? — hvort sem ég
stend eða sit.
Á klefanum er stálhurð með opi
sem rétt dugar til þess að augun sjást í
gegnum það. Vörðurinn hefur fyrir-
skipun um að gæta þess að það sé
lokað. Ljós kemur inn um litla rifu.
Þetta er eina loftræstingin og ljós-
gjafínn, dauf glæta, nótt og dag.
Ég sakna gamla klefans míns —
hvar var hann? — því þar var gat sem
ég gat pissað og kúkað í. Hérna verð
ég að kalla á vörðinn til að komast á
klósettin. Það er flókið mál. Verðirnir
verða að opna dyrnar að ganginum
þar sem klefinn minn er, læsa þeim
aftur að innanverðu, tilkynna að nú
muni þeir opna klefann minn (svo ég
geti snúið mér undan), binda fyrir
augun á mér, leiða mig á klósettið og
aftur til baka, læsa á sama hátt og
fara. Stundum skemmta þeir sér við
að segja mér að ég standi hjá
klósettinu þegar það er ekki satt. Eða
haga því svo til að ég stígi ofan í
rásina. Loks þreytast þeir á þessum
leik og hætta að ansa þegar ég kalla.
Ég pissa á mig. Svo verð ég að fá
sérstakt leyfi til að fá fötin mín þvegin.
Ég bíð í klefanum, nakinn, þangað
til þau koma aftur. Það tekur marga
daga, þeir segja að það sé af því það
rigni. Einangrun mín er svo yfír-
þyrmandi að ég kýs að trúa því sem
mér er sagt.
Aginn meðal varðanna er ekki
sérlega góður. Oft kemur einhver
þeirra með mat án þess að binda fyrir
augun á mér. Þá get ég séð andlit
hans. Hann brosir. Verðirnir þreytast
á starfí sínu því þeir verða einnig að
annast pyntingar og yfírheyrslur í
þessum leynifangelsum sem argen-
tínski herinn rekur. Á hinn bóginn
eiga þeir rétt á hlutdeild í ráns-
fengnum úr hverri handtöku. Einn
varðanna er með úrið mitt. Annar
bauð mér sígarettu og kveikti í henni
með kveikjara konu minnar.
Núna í kvöld hundsar vörðurinn
reglurnar og skilur gægjugatið á
hurðinni eftir hálfopið. Ég get séð að
minnsta kosti tvennar aðrar dyr.
Allan heiminn. Hvílíkt frelsi!
Ljósið í ganginum er sterkt. Ég
blindast um stund og hörfa en ræðst
síðan með áfergju að gatinu aftur. Ég
hef svo lengi verið sviptur fjarlægðar-
og hlutfallaskyni að mér fínnst ég
hafí verið leystur.
Allt í einu rennur það' upp fyrir mér
að gægjugatið á hurðinni á móti er
líka opið og þar er auga á bak við.
Mér bregður. Þeir hafa egnt gildru
fyrir mig. Það er bannað að horfa
gegnum gægjugatið. Ég hörfa og bíð
en held svo aftur að hurðinni. Hann
fer eins að.
Alla þessa löngu nótt sem við
áttum saman varstu faðir minn,
sonur, vinur. Eða ertu kona? Þú
blikkaðir. Ég man svo greinilega að
þú blikkaðir. Og þessi snögga
hreyfing sannaði svo ekki varð um
villst að ég var ekki síðasti lifandi
maðurinn á jörðinni, í þessum