Þroskaþjálfinn - 1998, Qupperneq 12

I Iættuni að
mennta fólk til
proskapj álf astarf a!
*
I Fréttamola Þroskaþjálfafélagsins í
vetur var enn einu sinni minnst á þörf
stéttarinnar fyrir að skilgreina sig.
Marka sér bás, finna sér starfsvett-
vang?
Hvernig stendur á því að þroska-
þjálfar þurfa einir stétta stöðugt
að vera að skilgreina sig? A þess-
um 20 árum sem ég hef tilheyrt
stéttinni hefur hún æ ofan í æ
verið að skilgreina sig. Meira að
segja hafa verið haldnar ráðstefn-
ur til þess að skilgreina hana.
Getur verið að eitthvað sé bogið
við þetta? Getur verið að nú sé
kominn tími til að staldra við og
spyrja annarra spurninga?
Eru þroskaþjálfar yfirleirt nauð-
synlegir í dag? Það er sárt að spyrja
þegar maður óttast svarið. En reynum
að bera okkur vel, kyngja, lyfta hök-
unni og spyrja hátt og snjallt, er
þörf fyrir okkur?!! Það er ekki ó-
hugsandi að margir þroskaþjálfar
kæmust að þeirri niðurstöðu að þau
störf sem við höfum haft með höndum
síðustu áratugi, geca aðrar stéttir gert
jafn vel, (jafnvel betur?).
Eg er á þeirri skoðun að ekki ætti að
halda áfram að mennta fólk til þroska-
þjálfastarfa, heldur gera þá kröfu að
þær stéttir sem sjá um uppeldis- og
menntamál í landinu verði betur
menntaðar og sjái framvegis sóma
sinn í því að annast uppeldi og
menntun þroskaheftra sem annarra
þegna þessa lands. Þetta er jafnrétt-
iskrafa! Nú er komið að því að berjast
fyrir því að þroskaheftir njóti þjón-
ustu sömu stétta og aðrir þegnar
landsins.
Eg er ekki í nokkrum vafa um það að
þroskaþjálfar geta þakkað sér það öll-
um stéttum fremur að málefnum
þrokahefcra sé svo vel komið í landinu
sem raun ber vitni. Þeir hafa staðið
vörð, fylgst með, verið framsæknir og
ósérhlífnir. Þeir hafa einskis látið ó-
freistað að reyna nýjar leiðir, miðlað
öðrum því sem þeir
kunna og verið í ára-
tuga sókn fyrir hönd
skjólstæðinga sinna í
öllum kerfum sam-
félagsins. Við getum
því borið höfuðið
verulega hátt, horft
yfir verk okkar og
kvart með reisn. Það
er ekkert lúpulegt við það, en það er
lúpulegt að mála sig sjálfur inni í
horn.
Hvað á ég við með því? Jú, það var sú
tíð að engin stétt sinnti þroskaheftum
eða kunni nokkuð til verka við upp-
eldi og menntun þeirra nema þroska-
þjálfar. Nú er svo komið að áhugi ann-
arra stétta á þroskaheftum hefur auk-
ist gífurlega og sést það
best á því að bæði kennarar
og leikskólakennarar halda
árlega mörg námskeið um
meðferð þroskaheftra barna
og ungmenna, fyrir utan
það að sérkennurum hefur
fjölgað ört. Æ fleiri úr
þessum stéttum verða vel
að sér og mjög vel hæfir til
starfans. Þeir eru að auki á
heimavelli sínum, þ.e. í því
starfsumhverfi sem tilheyr-
ir þeirra stért. Þar komum
við að öðrum vanda þroskaþjálfastétt-
arinnar.
Þroskaþjálfar eru hvergi á heimavelli.
Þeir eiga í raun hvergi óskoraðan rétt,
hvað sem öll lögverndun segir. Þeir
hafa oftar en hirt kvartað undan því að
vera hafðir útundan í
samstarfinu við aðrar
séttir, á heimavelli
þeirra stétta. Stofn-
anir fyrir þroskahefta
er sá staður sem
þroskaþjálfar hafa
getað sagt með
nokkrum rétti að
væri þeirra heima-
völlur. En hvað er að gerast á þeim
vígstöðvum? Það er óðum verið að
leggja þær niður!!
fcigum við
virLiJeg'a að
kalcla áfram eins
og' ekkert liafi
í skorist?
k
w
12
Þroskaþjálfaíélag
í s I a n d s