Mímir - 01.05.1964, Síða 45

‘der grobianischen Literatur’ að bregða upp
afkáralegum lýsingum á ósiðum eða venjum
persónanna. Má nefna lýsingu rímunnar á því,
þegar Ofund gamla vígir dómþing sonar síns:
sína bölvuðu brjóstamjólk
á bikarinn gjörði liella. 116
Með álögum það gribba gaf
og geðs formála sínum:
„Nú skulu drekka allir af,
eftir vilja mínum.“ 117
Þetta iil um þingið gekk,
þó ei stýrði lukku,
flestir af því fengu smekk,
en furðu misjafnt drukku. 118
Slepptu dyggð og drengskap þá,
dáð og tryggðum vina,
öllum við það eitur brá
sem eldinn kenndi sina. 119
Ágirnd bljóp um allan hring,
eins og vildi kanna,
hún var að fá sér falleg þing
og fala gripi manna. 120
Veizlusiðir eru ófagrir, þótt ekki þurfi þeir að
vera ósannir:
Þar skal súpa horna hver,
bver sem niður rennur,
ragna þar til rökkur er
og rautt þeim fyrir brennur. 196
Sagt fyrir skálum skömm og spott,
skapraun, lygi mesta,
upp í eyrum ekki gott,
en afbevrandi bið versta. 197
Verður stokkótt, auð og önd
æruna sumir missa,
brenna ef klappa berri bönd,
en bíta þegar þeir kyssa. 198
Ekki grætur úthellt blóð
annars bræðra tveggja,
undir borðið illsku þjóð
ýmsa í gegnum leggja. 199
Að lokum leggur höfundur rímunnar út af
lýsingum rímunnar á kristilegan hátt. Vakir
bið sama fyrir Jóni og Sebastian BRANT, þótt
báðum yrði lítið ágengt:
Ötal skamma í sér ber
öfundin með dökka brún,
móðir vamma allra er,
andskotanum steypti bún. 214
Henni fylgja svik og synd,
sverðið, reiði, áreiting,
liatur, ágirnd óréttind
og allra handa svívirðing. 215
Guð oss kenndi góðan sið,
gefi að forðast þetta,
bakli mönnum heiður við,
hærri og lægri stétta. 216
1 Tímarímu er öfundin talin undirrót allra
lasta, en eins og áður greinir, telur BRANT í
kvæði sínu heimskuna orsök spillingarinnar.
Er bér mjótt á munum, því að sannarlega eru
beimska og öfund systur.
VIÍ
Þótt ‘der neue Heiliger Grobian’ sé sá skip-
verja ‘des NARRENSCHIFFES’, sem mest lief-
ur verið sagt frá bér, liafa ýmsir aðrir per-
sónugervingar kvæðisins farið víða, sagt sína
sögu og haft sín ábrif. Mætti að lokum nefna
leiki þá, er tíðkuðust við háskóla og klaustur-
skóla í Evrópu allt frá miðöldum. Voru þetta
ærsl ungra manna og djarfra, sem reyndu að
vekja á sér athygli með því að hneyksla fólk.
I leikjum þessum lofuðu þeir oft mest það,
4.5