Skemmtisögur - 15.04.1953, Blaðsíða 4

Þetta vekur stórum áhuga minn, sagði ég.
En hvers vegna ertu að skýra mér frá þessu?
Hún leit fast á mig. — Vegna þess að þú
átt að lijálpa mér.
Ég hefði auðvitað átt að vera svo skyn-
samur að sjá þá þegar, hverju ég var að
flækja mig í. En og á stóð, þótti mér
sem gaman myndi að þessu. Mér fannst það
líkast því að standa á bak við leiktjöldin
og fylgjast með leiknum rétt við nefið á
mér. Og þess vegna féllzt ég á þetta.
Ég hdimsótti Rut ekki fyrr en næ&ta
fimmtudag, og þegar hún lauk upp fyrir
mór, varð ég alls ekkert hissa, er ég sá að
hún var með allra einbeittasta móti á svip-
inn.
— Gerðu svo vel að koma inn, Pétur,
sagði hún. Það er margt að gera.
Ég gekk inn og sá, að borðið var alþakið
fegrunarlyfjum og litakrúsum, ásamt stórri
teiknibók. — Ertu að laga til í töskunni
þinni? sagði ég.
— Þetta er veiðibrella, sagði hún. Kvöldið
í kvöld getur haft úrslitaáhrif.
— Úrslitaáhrif á hvað?
— Á hið hversdagslega útlit mitt, sagði
hún. Ég hef hugsað um þetta alla vikuna.
Andlitssnyrting mín er aðeins venjulegand-
litssnyrting, og kjólarnir mínir eru. bara
kjólar. Allt, sem mér viðvíkur, er lítilfjör-
legt og leiðinlegt.
— Ja — þú segir það, sagði ég. Ég hafði
aldrei hugsað út í þetta áður. Rut er stúlka,
sem hægt er að tala við um allt milli him-
ins og jarðar, og manni finnst hún sérlega
viðfelldin án þess að veita útliti hennar
sérstaka athygli.
—■ Ég er ekki heimskari en gengur og ger-
ist, sagði hún. Frá þessari stundu er ég hætt
að hafa hversdagslegt útlit. Horfðu framan
í mig, Pétur.
— Já, andlitið er enn á sínum stað.
Hún var alltof önnurn kafin til að hlæja
að þessu. — Littu svolítið í þetta blað. Ég
kem aftur eftir tvær mínútur. Hún rétti
mér blað, sem lá á borðinu, og fór.
Það liðu margar mínútur, þangað til hún
kom aftur, en þá lá við að ég fengi tauga-
áfall. Andlit hennar var eldrautt.
— Þetta er ný andlitssnyrting, sem köll-
uð er ,,æskublómi,“ sagði hún. Segðu mér
nú í einlægni Pétur, hvernig lít ég út?
— Jæja, fyrst þú endilega vilt heyra mitt
álit: Þú virðist hafa of háan blóðþrýst-
ing.
— Ágætt, lestu áfram í blaðinu.
Ég fletti nokkrum blaðsíðum, og svo kom
hún og sýndi mér andlit sitt. Nú var það
nábleikt. „Fílabeinslitur“, sagði hún.
Hvernig lízt þér á?
— Meltingartruflun, sagði ég aðeins.
RUT hentist út úr herberginu, og þegar
hún kom aftur var andlit hennar með
hreinum og eðlilegum æskublæ, sem alls
ekki, hafði neinn gervisvip.
— ,,Rósaaoði“, sagði hún. Hvað segirðu
um hann.
— Hann fer þér stórlega vel, sagði ég.
Hún kinkaði kolli. — Þá notum við
þennan lit og snúum okkur svo að næsta
þætti. Tók hún síðan að skoða i litakrúsir
og byttur. Og er hún hafði gert alls konar
tilraunir á teiknipappír með ýmsum lita-
blöndum, sneri hún sór að mér og sagði.
Hvcr af þessum litum hæfir bezt litarafti
mínu og háralit?
Hár hennar hefur fremur óvenjulegan
litblæ. Það er einna næst því að vera skol-
litað, en þð er eins og á það slá.i rauðbrún-
um bjarma. Hún lyfti hverri pappírsörk-
inni af annarri á loft aftan við hnakkann.
Að lokum valdi ég eina með einhvers kon-
ar grænum lit.
— Ágætt, sagði hún. Þetta er olífugrænt.
Þá málurn við setustofuna græna.
Nú fékk ég nóg af því. — Ætlarðu að
2
SKEMMTISÖGUR